Acusacións, absolucións e condenas

A semana pasada, o director da CRTVG respondeu á deputada Ana Pontón que si informaran nos telexornais dos xuízos na miña contra e non da miña contundente absolución porque, na súa opinión, o "interesante" era que me acusasen, non que me desen a razón e se demostrase que se trataba de acusacións inxustas e mesmo ilegais. Dito dun xeito máis cru: que os directivos da RTVG ben saben que manipulan e criminalizan, mais que ese é o seu obxectivo.

Se as absolucións non interesan e si as acusacións ou os xuízos, haberá que preguntarse por que motivo a RTVG silencia os casos do ex alcalde de Santiago, até hai nada peso pesado do PP galego e caro amigo de Alberto Núñez Feijóo, Xerardo Conde Roa. Onte condenárono a dous anos de prisión e a unha multa de máis de medio millón de euros. A TVG fixo como se a nova non existise.

Conde Roa xa fora tido por "nada interesante" con anterioridade pola TVG, mesmo con algún tratamento informativo que merecería o premio á manipulación do ano. Penso en cando reduciron a petición de prisión e de sanción económica por parte da fiscalía contra este dirixente do PP ao seguinte texto, que cito completo, porque nada máis se comentou no Telexornal: "Remata a fase de instrución do caso por unha suposta fraude fiscal contra o que fora alcalde popular de Santiago, Xerardo Conde Roa".

Non merecemos uns medios públicos que manipulan, silencian e terxiversan deste xeito. Queremos que deixen que as e os profesionais da RTVG poidan traballar como saben facelo.

Fóra os censores de San Marcos!

Si á pluralidade informativa!

Si á creación dun consello de informativos!

Si á potenciación da nosa cultura!

Si á ética xornalística!

Mundos para-lelos

O Comité de Empresa da TVG denunciou no seu blogue Eu non manipulo (que tedes que seguir desde xa!) que, aínda que a nova dos xuízos contra min si saíu varias veces nos informativos da nosa televisión pública, no entanto a noticia da miña absolución non saíu nos telexornais. É unha forma deplorábel de criminalizar.

Agradezo ao grupo do BNG que se fixese eco desta denuncia e que presentase a seguinte pregunta:

Virán Xesús Alonso Montero e Valentín García?

Desde A Mesa pola Normalización Lingüística convidamos o actual presidente da Real Academia Galega, Xesús Alonso Montero, e o secretario xeral de Política Lingüística, Valentín García, a que acudan á vista que teño hoxe na Audiencia Provincial da Coruña. A Mesa non fai ese convite nin tan sequera para que eses homes tomen posición, senón para que vexan e ouzan en primeira persoa o que alí vai acontecer, a ver se dese xeito pasan a ter unha postura activa de defensa do noso idioma, que é o que correspondería aos seus cargos.

Como sabedes as persoas que pasades habitualmente por este blogue, o que imos presenciar esta mañá é un novo episodio no kafkiano caso en que un xuíz, o ex decano da Coruña, Antonio Fraga Mandián, decidiu denunciarme porque lle recordei que tiña que cumprir e facer cumprir a Lei de normalización lingüística. Por tan gravísima ofensa, realizada en 2008, pídeme 15.000 euros de indemnización. Como tamén sabedes, non é a primeira vez que este home interpón denuncia contra alguén polo feito de defender o galego: xa antes aconteceu cos veciños de Oleiros Eduardo Álvarez e Carlos Aymerich.

Que se encause a quen solicita o cumprimento da Lei de normalización lingüística (considerada unha das leis básicas de desenvolvemento estatutario) é un xeito moi peculiar de festexar o 30 aniversario desta norma, que se fai xustamente nestas semanas. Que ademais para este proceso en concreto haxa procedementos xudiciais extraordinarios dá para pensar sobre a igualdade de todas e todos perante a Xustiza.

Non é só que se pertences a determinadas familias de sangue azul poidas resultar inmune, como vimos nestes días, senón que se defendes o galego ou lle recordas a un xuíz que temos dereitos lingüísticos debes pasar por un vía crucis de burocracia xusticeira, parece que até conseguir por fin un tribunal que condene. Se non é así, que expliquen como é que a Audiencia Provincial fai hoxe vista para un recurso contra unha sentenza contundentemente absolutoria, situación insólita que habería que sumar ao feito de que xa no seu día houbese xuízo a pesar de que tanto a xuíza instrutora como a Fiscalía consideraban que non había nin delito nin falta en recordar que hai que cumprir a Lei.

Non podo finalizar esta entrada sen agradecer desde aquí todas as mensaxes de apoio que me están a chegar. Tede a certeza de que non vou calar, de que non imos calar!


Continuamos!

Que se faga xustiza!

Moitísimas grazas por todos os apoios! Abofé que non nos calarán!

Xa poden denunciarnos, criminalizar a defensa do galego e pedir indemnizacións disparatadas, aquí continuamos!

A forza do noso amor non foi inútil, non o é, non o será!

Un xuízo kafkiano

Acaban de chamarme da COPE para me faceren unha pequena entrevista con motivo do xuízo que teño hoxe na Coruña. Dixéronme que o xuíz que me denunciou xustifica o seu uso reiterado de "La Coruña" porque "no se puede imponer" e porque é o que lle "sale naturalmente". Que queredes que vos diga?

Hoxe ás 12.25 estaremos na Coruña en defensa do galego da xustiza e contra a criminalización da súa defensa. Oxalá se faga xustiza en dous sentidos: que se feche dunha vez este proceso kafkiano e que se tomen medidas para que, dunha vez, a lingua da Galiza deixe de ser estranxeira nos xulgados do país.

Continuamos!

O xuízo continúa o 30 de novembro

Se sodes das persoas que ledes medios galegos digamos non oficiais talvez xa saibades que o 30 de novembro hei sentar de novo no banco dos acusados. É a continuación dun proceso esperpéntico no cal un xuíz me denunciou porque lle recordei que debería cumprir a Lei de normalización lingüística e, con ela, os dereitos lingüísticos das administradas e dos administrados.

A situación en que se encontran eses nosos dereitos vese ben clariña no feito de que tal proceso chegue a existir. Tamén se comproba a súa precariedade cando recibo a nova citación en castelán, a pesar de que xa solicitei tropecentas veces que todas as comuniacións comigo fosen en galego, tal e como me recoñece a lexislación vixente. Imaxinade cantas veces sairía nos medios digamos oficiais, como noticia destacada, se unha Administración á cal solicito un documento en castelán se negase de forma reiterada a enviarmo.

Continuamos co mundo ao revés, mais tamén continuamos con forciña na defensa lexítima do noso! Como pouco, non llelo imos deixar fácil!

Entrevista en Galicia Confidencial

Este xornal electrónico en galego realizoume unha entrevista que publica hoxe en portada. Nela interésanse sobre todo polo xuízo desta sexta feira, mais tamén dan espazo para outras cuestións de actualidade.

Podedes consultala aquí.

Cousas de interese

- "Domingos Dosil Cubelo, un exemplo de superación persoal e de compromiso social", Manuel María Pena Silva.

- Reunión da Mesa en Lugo este día 9.

- A CIG anuncia a convocatoria dunha folga xeral nacional para a última semana do mes de marzo.

- A Asociación de Escritoras/es en Lingua Galega realizou a súa asemblea anual.

- "Reformas educativas do PP, ou como fuxirmos do acomodo e a vagancia", Xoán Costa.

Aproveito tamén para lembrarvos que A Mesa continúa a recolle apoios para o manifesto "Queremos xustiza para a nosa lingua", a través do correo-e imprensa@amesanl.org

Ademais, no facebook hai os eventos para a concentración do día 10 pola mañá na Coruña, polo meu xuízo tras a denuncia do xuíz Antonio Fraga Mandián e, noutra orde de cousas, para a presentación ao serán do mesmo día 10 do libro Amigos e sodomitas na Laracha.

Non podo finalizar sen enviar un especial recordo para o compañeiro Domingos Dosil, exemplar en tantas cousas, tamén na defensa do noso idioma!

Continuamos adiante co teu exemplo!

Quen será a próxima persoa denunciada por defender a Lei de normalización lingüística?

Reproduzo o manifesto que hoxe deron a coñecer os compañeiros e compañeiras da Mesa, polo xuízo do vindeiro 10 de febreiro e a criminalización das opinións e da defensa do noso idioma. Están a recoller apoios para o mesmo a través do correo-e imprensa@amesanl.org.

Vista xa toda a marea de adhesións que chegaron en escasísimas horas, penso que quen quere denunciar a todas as persoas que defendan a nosa lingua vai ter un traballo moi arduo por diante.

Sabemos que defendemos algo xusto, sen pedir que se lle retire ningún dereito a ninguén, senón podermos exercer nós os nosos dereitos. A quen incomoda tanto que defendamos o noso? Non calaremos!

Queremos xustiza para a nosa lingua
Non á criminalización da súa defensa!

O dereito a podermos vivir en galego en Galiza encóntrase cada vez máis desamparado. Por unha banda, as administracións que teñen a principal encomenda de velar pola defensa do noso idioma, como é o caso da Xunta, non cumpren co seu deber e realizan inxustísimas políticas na súa contra. Ademais, a pouca lexislación que existe para garantir os nosos dereitos lingüísticos é vulnerada.

Desde 1983, a Lei de normalización lingüística, aprobada por unanimidade no Parlamento galego, recoñece que os nosos nomes de lugar teñen como única forma oficial a xenuína, a galega. Diferentes sentenzas e ditames xudiciais déronlle unha e outra vez a razón a toda a xente que se mobilizou, de xeito firme e cívico, para demandar o seu cumprimento ao longo de todos estes anos. Porén, mesmo algo tan básico como isto dista de ser aplicado sen problemas por parte dos poderes públicos.

O vindeiro 10 de febreiro o presidente da Mesa pola Normalización Lingüística e portavoz da plataforma Queremos Galego, Carlos Callón, será xulgado por unha denuncia que presentou contra el o xuíz decano da Coruña, Antonio Fraga Mandián. O motivo é que Callón replicou unhas declaracións que os medios de comunicación puñan na boca de Fraga Mandián no transcurso dun xuízo: “No tengo ningún rubor en usar la ilegalidad del topónimo La Coruña”.

Con anterioridade, o mesmo maxistrado defendera o incumprimento da Lei de normalización lingüística no referido a toponimia porque, segundo el, a cuestión do nome da cidade herculina estaba sub iudice; non era verdade: nese momento xa houbera mesmo varios ditames do Tribunal Constitucional apoiando o uso único do topónimo A Coruña. Así mesmo, nun documento, como resposta a un veciño, tamén chegou a argumentar que el usaba La Coruña e non A Coruña por un erro ortográfico. É unha burla, porque o “erro ortográfico” persiste unha e outra vez e, con el, a vulneración dunha lei básica, con todo o peso simbólico de que quen está a protagonizar todas estas situacións é un xuíz.

O mesmo maxistrado xa ocupou titulares en varias ocasións nos medios de comunicación pola súa campaña particular contra a lingua galega. Por exemplo, cando denunciou un veciño da Coruña, Eduardo Álvarez, despois de que este solicitase recibir as notificacións no idioma do país e co topónimo oficial da cidade, dereitos ambos aos que está asistido pola lexislación. Foi no transcurso deste proceso xudicial, criticado polo presidente da Mesa, cando decidiu presentar a denuncia contra Carlos Callón. Como esta situación foi criticada publicamente por Carlos Aymerich, tamén presentou outra denuncia contra este deputado, que xa foi desestimada polos tribunais. O mundo ao revés: este xuíz denuncia a quen pide que se cumpra a lei!

No caso da denuncia contra Carlos Callón, nun primeiro momento o xulgado, co apoio da Fiscalía, decidiu desestimala e arquivala. Porén, o xuíz decano presentou unha apelación, que desencadeou no xuízo do vindeiro día 10.

As persoas que asinamos este escrito queremos:

1. Manifestar o noso apoio ás persoas denunciadas polo maxistrado Antonio Fraga Mandián só por daren exemplo na defensa do noso idioma, sempre de xeito cívico, democrático e legal, como é o caso de Eduardo Álvarez, Carlos Aymerich e Carlos Callón.

2. Chamar a participar na concentración que se realizará o día 10 de febreiro ás 12 h diante do Xulgado de Instrución Número 2 da Coruña (rúa Monforte, s/n).

3. Reclamar que se deixe de criminalizar a defensa do galego. Non pode ser que un xuíz denuncie unha e outra vez a persoas que non cometen máis delito que defender o cumprimento da Lei e, con ela, a promoción e defensa do noso idioma.

4. Alzar a nosa voz para que todos os poderes públicos sen distincións cumpran e fagan cumprir a Lei de normalización lingüística, en aspectos tan importantes como o uso da toponimia nas súas formas correctas e oficiais ou o dereito a podermos utilizar e recibir información en galego nas diferentes administracións, tamén na de xustiza.

O xulgado, co apoio da Fiscalía, desestimou a denuncia do xuíz decano da Coruña

O 26 de xuño de 2008 varios xornais reproducían as palabras que se poden ver na imaxe.

Como non podía ser doutro xeito, desde A Mesa pola Normalización Lingüística criticamos con dureza que un maxistrado puidese afirmar que había leis que incumpría descaradamente.

Esas declaracións do xuíz decano, Antonio Fraga Mandián, hai que enmarcalas ademais nunha denuncia que presentara o xuíz contra un veciño que pedira a documentación en galego e co topónimo oficial. Si, xa sei, canto máis se relé o comezo deste parágrafo máis parece o mundo ao revés. Non te estrañes. É o mundo ao revés.

O disparate continuou cando este maxistrado decidiu denunciarme por criticalo. Xa se sabe: Se defendemos o noso idioma, inxuriamos. Onde se viu que teñamos dereitos e que os reclamemos?

Mais o xulgado non permitiu que continuase esta inxustísima criminalización e decidiu -co apoio da Fiscalía- arquivar esa denuncia, pola cal eu tivera que comparecer o verán pasado.

Hai moitas cousas que podemos concluír deste caso. Unha, moi importante, é que a pesar de todas as campañas de difamación que padeceu A Mesa, a xustiza sempre ratificou a plena legalidade e corrección das nosas actuacións. Sempre.

E así seguiremos. Dixémolo moitas veces e dirémolo as veces que fixeren falta: Non nos calarán!

Pola plena oficialidade dos nosos nomes de lugar

O artigo desta semana en Galicia Hoxe versa sobre a toponimia. Porque, como se continúa a ver con denuncias como a de Fraga Mandián, continúa a ser moi necesario defender as formas xenuínas dos nosos nomes de lugar:

Toponimias
Pola plena oficialidade dos nosos nomes de lugar

No mundo hai diversos criterios para fixar a toponimia. Así, en español non se usa Mastrique, como chamaba Lope de Vega a Maästricht; unha cidade importante dos USA é Los Angeles, e non The Angels; Sri Lanka é hoxe chamada así e non polo nome colonial de Ceilán. Este último caso, con evidentes diferenzas, é o que máis se semella ao da Galiza. Sri Lanka é chamado hoxe así internacionalmente porque pediu ao mundo que se lle chamase polo seu nome xenuíno e natural, non o adoptado polo desprezo dos colonizadores. Foi unha cuestión de dignidade e de soberanía. É, tamén para nós, unha cuestión de dignidade e soberanía.

Na Galiza, coa restauración da democracia, decidiuse pórlle fin ás deturpacións castelanizadoras e caprichosas que os nosos nomes de lugar padeceron durante anos e anos. Foron normas legais aprobadas por unanimidade, tanto no Parlamento Galego como no Congreso dos Deputados, e a Administración está seriamente obrigada a cumprir co lexislado, tal e como é obriga dun Estado de Dereito. A Lei de Normalización Lingüística indica no seu artigo 10:
1. Os topónimos de Galiza terán como única forma oficial a galega.
2. Correspóndelle á Xunta de Galiza a determinación dos nomes oficiais dos municipios, dos territorios, dos núcleos de poboación, das vías de comunicación interurbanas e dos topónimos de Galiza. O nome das vías urbanas será determinado polo Concello correspondente.
3. Estas denominacións son as legais a todos os efectos e a rotulaxe terá que concordar con elas. A Xunta de Galiza regulamentará a normalización da rotulación pública respeitando en todos os casos as normas internacionais que subscriba o Estado.

Esta lei foi aprobada con todos os votos favorábeis no Parlamento Galego o día 15 de Xuño de 1983. Vai, pois, xa camiño das tres décadas de vixencia.

Ao longo destes anos, ante o desinterese e deixamento do Goberno galego, foi o movemento cidadán quen tivo que pular para que a poboación coñecese o que estipula esta lei, así como para que as Administracións a acatasen. Así, algunhas das campañas máis importantes realizadas historicamente pola Mesa pola Normalización Lingüística foron relacionadas con este tema (p. ex., “A Coruña, así a queremos!”, “Ourense, por dignidade”, “Arousa si, Arosa non” etc).

Na última década e media A Mesa enviou máis de 20.000 cartas a empresas, colectivos e Administracións co recordatorio de que os topónimos galegos teñen como única forma oficial a galega. Foi o empeño cidadán o que conseguiu que, nestes momentos, as formas maioritariamente utilizadas e preferidas, a pesar dos histrionismos periódicos de Núñez Feijóo ou Carlos Negreira, sexan as xenuínas. Por exemplo, xa durante os últimos mandatos de Francisco Vázquez na alcaldía coruñesa os inquéritos amosaban unha clara predilección por “A Coruña”, especialmente entre a xente nova. Nestes momentos non hai dúbida de que existe un consenso moi maioritario no relativo aos topónimos restaurados.

Aínda así, a Administración (mesmo a autonómica) continúa a facer uso de topónimos deturpados nalgunhas ocasións. Mais existen posibilidades reais de erradicar do noso espazo social a toponimia deturpada. Para iso, urxe que todas as forzas políticas sen excepcións cumpran co lexislado e que o Goberno galego deixe de lado a súa galegofobia e asuma decididamente o seu papel.

Obstáculos

É incríbel sabermos que a nosa toponimia marítima aínda vai agora mesmo camiño de se oficializar. Tras o impulso de anos e anos do BNG en diferentes cámaras de representantes, conseguiuse hai escasas semanas a aprobación no Congreso dos Deputados dunha proposición de lei para que as capitanías marítimas, distritos e accidentes xeográficos da costa de Galiza unicamente se nomeen en galego desde as Administracións. Séguese así o espírito e a letra da Lei de normalización lingüística do 83.

Até o de agora, as provincias marítimas, reguladas polo Decreto 3209/1973, estando aínda vivo o ditador, continuaban sen se adecuar á lexislación posterior e ignoraban a denominación xenuína galega. Así, achabámonos cun distrito marítimo denominado “Vivero” pertecente até hai nada á provincia marítima de “El Ferrol del Caudillo” (!!!), ou os distritos de “La Coruña” e “Noya” adscritos á provincia marítima de “La Coruña”.

O mesmo acontecía na provincia marítima de Vigo cos distritos de “Bayona” ou “Tuy”. E na provincia marítima de “Villagarcía de Arosa”, figuraban distritos como o de “Santa Eugenia de Ribeira”, “Villagarcía”, ou “El Grove”. Así, os buques pertecentes a estes portos teñen a día de hoxe que lucir obrigatoriamente nas súas proas a matriculación (o folio) coas siglas “VILL”.

Ademais, recibían o mesmo tratamento oficial os topónimos relativos a accidentes xeográficos que fixan os limites dos distritos e provincias, como “punta Fajilda”, “punta Morcejos”, “punta Domayo”, “cabo Estay”, “rio Barjas”, “isla de La Toja”, “isla de Arosa”, “isla Quiebra”, “punta de La Vela”, etc.

Parece incríbel, mais nestas seguimos. A estas alturas aínda temos que continuar a lembrar e defender principios tan básicos como que os nomes de lugar do noso país se nomearon en galego e que esta debe ser a súa única forma oficial. Se as dificultades se manteñen e os ataques por parte da contra continúan é porque saben do relevo simbólico desta causa. Os topónimos son en galego porque o galego é a única lingua propia, natural e xenuína de Galiza. Do contrario, debería admitirse a oficialización das deturpacións castelanizadoras, que non formas castelás, porque non o son. Ou El Carballino, Sangenjo, La Gaiteira, La Grela... significan algo en español?

Inxúriase ou calúmniase cando se di que un xuíz ten que cumprir e defender a Lei?

Moitas grazas a todas as mensaxes de ánimo e apoio. Seguimos adiante. Que estes xestos de prepotencia sexan aliciente para seguirmos traballando con forza.

Non nos calarán

Continúa a criminalización da defensa pública e firme do galego. Vímolo hai meses cando comezaron a bater de forma implacábel contra A Mesa. Recordámolo hai pouco cando a demagoxia se estendeu tamén con todos os excesos ao encomiábel labor dos equipos de normalización lingüística. Constatámolo máis unha vez cando o xuíz decano da Coruña, Fraga Mandián, me volve a denunciar porque, como presidente da Mesa, lle afeei as palabras "Yo no tengo ningún rubor en usar la ilegalidad de La Coruña", que saíron postas na súa boca en varios medios de comunicación.

Mañá, quinta feira (xoves) teño que comparecer por ese motivo nos Xulgados de Fontiñas de Santiago de Compostela. A Mesa convoca unha concentración simbólica para as 10.30 h, para deixarmos constancia de que queremos unha xustiza que respeite os nosos dereitos lingüísticos e que non criminalice a nosa lexítima (e legal!) defensa do idioma de Galiza.

E para quen esteades en Vigo este serán, lembrade que ás 20 h presentamos, Xosé Manuel Moo, Elsa Quintas e eu o libro En castellano no hay problema. Será no local da Mesa nesta cidade, sito na rúa Abeleira Menéndez, 28 (baixo a Policía Local). Continuamos. Non nos calarán.

Manipulación informativa contra a defensa do galego

Velaquí o meu artigo desta semana en Galicia Hoxe:

Linchamento e resistencia
Manipulación informativa contra a defensa do galego

A pasada segunda feira –hai, pois, xustiño unha semana– fun impartir unha conferencia nun instituto de Lugo. Nesa ocasión era sobre a historia da lingua galega na etapa autonómica, abordando de forma esquemática os piares sobre os que se sostén (sostivo?) o chamado proceso de normalización, coas súas contradicións, as súas fortalezas e as súas debilidades.

Dentro da campaña de demonización de todo o que arrecenda a defensa ou reflexión sobre a situación do idioma do país, parece que tamén lle vai tocando a vez ao feito de ofrecer conferencias nos centros de ensino. Como pode ser que os equipos de (aínda) normalización lingüística promovan actos sobre a normalización lingüística e que poidan ter en conta a participación da Mesa pola Normalización Lingüística? A quen se lle ocorre tal cousa, che!

O caso é que andaba eu máis ou menos na metade desa conferencia en Lugo cando entra no salón de actos do centro un equipo de televisión. Agardan un pouco mentres eu falo, mais ao cabo dun momento saen tal e como entraron.

Tras un pequeno contraste de opinións, finaliza o acto e vexo que no meu teléfono móbil teño varias chamadas perdidas. Resulta que un equipo da TVG quería falar comigo para que respondese a unha noticia que o ABC publicaba ese mesmo día en portada. “E vaia portada!”, pensei cando a vin xa cos meus ollos. Unha foto tremenda dunha concentración de xente tras unha pancarta que pon “En galego, é de xustiza” e con persoas que tamén sosteñen cartolinas con textos como “Falamos galego e temos dereitos”. O titular anuncia que a entidade que promovera esa protesta recibiu montes e moreas de diñeiro do bipartito. Por alí no medio desa imaxe andaba Carlos Callón, a quen oportunamente sinalaban. Tan mao ha de ser ese tipo, a pesar do seu sorriso falso, que a min non sei se me daría medo se o encontro pola rúa, tan obsesionado que parece que está con imporlle o galego a todo o mundo e prohibir o español facendo que os nenos sexan inmensamente infelices. O problema, no meu caso, é que non me queda outra que saudar a ese tipo cada mañá no espello. Cada un ten que ter a súa cruz!

Que o Callón sexa un tipo tan desagradábel non é de estrañar, pois ao cabo ben se ve que son así todos os da Mesa. Acórdome agora dunha enquisa que fixo un xornal coruñés na cal se preguntaba algo así como: “¿Está usted de acuerdo con que A Mesa amenace a comerciantes por no usar el gallego?” O 100% dos participantes no inquérito responderon que non estaban de acordo, claro. Eu tamén llo respondería. Se mo preguntasen. Claro que tamén estaría ben preguntar, punto e seguido, cal era a miña opinión sobre que se manipulase e difamase realizando enquisas con preguntas falaces.

Mais volvamos á situación. Aí estou eu lendo o abecedario e a súa suposta exclusiva, pois despois virá un equipo da TVG para que eu dea a miña valoración sobre o tema. Algo adiantamos desde o pasado mes de xullo, cando a televisión pública sacou exactamente a mesma noticia, só que sen preguntarlle a ninguén da Mesa, até que a asociación ameazou con levar o tema aos tribunais.


A disque exclusiva estaba inzada de excesos verbais diversos, cando non insultos directos, sobre todo á intelixencia dos lectores e lectoras. Por non acertar, non daban nin a información verdadeira sobre onde se realizara a foto que puñan. Sinalaban: “Concentración simbólica de la Mesa por la Normalización Lingüística en julio de 2009 perfilada para ahondar en la inmersión del gallego en el sector de la Justicia.” Iso cadra moi ben coa imaxe da imposición que se quere vender, aínda que, en fin, cun 3% de sentenzas en galego ao ano xa é difícil considerar que a nosa lingua está imposta nese sector. Do uso desinformado da “inmersión” neste caso xa falaremos con máis vagar noutro momento, porque dá para pensar bastante.

A foto correspondíase na realidade cunha concentración realizada por esas datas en repulsa á denuncia que o xuíz decano da Coruña presentara contra quen isto subscribe. O motivo? Que un servidor, como portavoz da Mesa, lle afeara publicamente unha súa chulesca declaración, recollida por varios medios de comunicación, en que sinalaba: “Yo no tengo ningún rubor en utilizar la ilegalidad del topónimo La Coruña”. Desta denuncia, por certo, nunca máis se soubo. Igual que tampouco máis nada se soubo da que ía presentar contra A Mesa non sei que grupo que actúa contra o galego dicindo que coaccionamos á rapazada para que acuda a manifestacións. E tampouco se soubo máis nada desoutra denuncia que disque ían presentar hai uns meses contra o presidente da Mesa, mesmo indicando algún xornal en portada que había indicios de que cometía varios delitos e ameazaba a comercios. Tamén ficou perdida no titular do momento outra denuncia máis de Galicia Bilingüe contra A Mesa porque a asociación en defensa dos dereitos lingüísticos disque vulneraba a Lei de protección de datos. Seguro que me queda algunha outra denuncia-ficción no tinteiro. Vemos que estamos ante un uso espurio do nome da xustiza nos medios, só para estender infundios, dentro das campañas sucias a que nos están a afacer os neocóns.

Neste caso, cando menos o dito xornal non chegou a mentir até tal punto de falar de ilegalidade ningunha. A pseudoexclusiva era só que A Mesa recibira diñeiro para as súas actividades durante o goberno bipartito. Case 695.000 euros durante catro anos, advertían alarmados.

Esas contas querían presentalas como un desbarate ou unha dilapidación de diñeiro, mais se calquera colle a calculadora, bota as contas do que significan anualmente e compara dogas e boletíns oficiais verá que, aínda sendo A Mesa a organización cultural con máis socias e socios do territorio galego, dista moito de ser a que máis axudas públicas recibe para as súas actividades. Tamén nese período.

En calquera caso, na noticia o que había sobre todo eran os excesos verbais antes comentados e moitas insinuacións, non ningunha mención a ningunha ilegalidade nin suborno nin enriquecementos dos dirixentes da asociación nin malversación de fondos nin prebendas. Porque nada diso hai por moito que rebusquen e ulisquen na súa obsesión doentía. Só se daba a entender, e non de forma moi velada, que houbera favoritismo por parte do bipartito, especialmente do BNG. O dato revelador que ofrecían é que A Mesa tivera máis axudas públicas nese período que durante todos os gobernos de Manuel Fraga Iribarne, mais en lugar de falaren das listas negras de antes e do tratamento igualitario de despois, preséntase xusto o mundo ao revés. Mais a cuestión central que formulaban era outra: Como se pode permitir que se gaste diñeiro en promover o galego? A que vén iso de subvencionar correlinguas e campañas de fomento deste idioma? Unha cousa é que todos paguemos cos nosos impostos a promoción do español, que iso está ben e non ha de ser noticia, mais... a que vén iso do galego?

Os responsábeis de informativos da TVG non quixeron perder a oportunidade de amplificar a campaña sucia. Así que aí me vin tendo que dar a miña visión para tentar contrarrestar o novo exercicio de manipulación informativa que se aveciñaba. As miñas declaracións, que non saíron así nos telexornais, salientaban que esa era unha noticia sen noticia, porque A Mesa ten unhas contas de cristal, mais que facer de altofalante periódico desta difamación demostra a manipulación e degradación dos medios públicos galegos por parte do PP. Curioso que a RTVG case non cubra as informacións da Mesa ou de Queremos Galego e que, no entanto, coloque cada certo tempo como unha das noticias do día que A Mesa reciba axudas públicas, pois se todos os que reciben axudas públicas son noticia, non haberá máis espazo nos informativos. Lembraba eu tamén (isto foi o que si saíu) que A Mesa é a maior asociación cultural de Galiza e que é lexítimo que solicite axudas e subvencións para as súas actividades, como fai todo o mundo.

No ABC aínda quixeron seguir coa manipulación uns cantos días máis, polo que na cuarta feira pola tarde me chamaron para preguntarme a opinión sobre outras cousas que publicaran esa mañá, na mesma liña, mais atacando tamén que participemos en conferencias en centros de ensino. Eu propúxenlle dúas liñas de información e investigación que si serían noticia. A primeira podería ter como titular: “O Goberno de Núñez Feijóo négalle as axudas para actividades á maior asociación cultural de Galiza”. A segunda podería ser algo así como: “Descubrimos que fixo o ABC co diñeiro que recibiu durante anos da Xunta en partidas de promoción do galego”. Parece que nin a unha nin a outra lles interesaron.

A xustiza, a lingua e as faltas de ortografía

Nos últimos días estou a faltar con demasiada frecuencia á miña obriga autoimposta de actualizar ao menos unha vez ao día esta páxina. Tentarei corrixilo. Xa saberedes máis ou menos os motivos desta falta de vagar, pois pola Mesa estamos até o curuto de traballo con todos estes ataques contra o galego, en especial do PP desde a Xunta. A parte boa e esperanzadora é a inmensa reacción social, tanto por xente falante de galego (de forma consciente ou non) como por persoas que falan en castelán mais senten o galego como algo propio, para o que queren un presente sen discriminación e un futuro de igualdade.

Mais os ataques, como sabedes tamén, veñen por moitas outras bandas. Non se pode esquecer a dimensión mediática do asunto e vermos noticias que se silencian ou terxiversan ou magnifican, segundo conviñer ao propósito de ir contra o noso idioma propio. Nin tampouco podemos deixar fóra as posicións vergoñentas que desde outros espazos institucionais diferentes aos gobernamentais asumen cargos como por exemplo o Valedor do Pobo.

Esta mañá hai tamén unha outra face destes ataques contra o galego. Ás 12, comparezo nos xulgados de Fontiñas, en Santiago, pola denuncia que interpuxo o xuíz decano da Coruña contra min, como presidente da Mesa pola Normalización Lingüística. O motivo foi que rexeitei e critiquei, como non podía ser doutro xeito, a frase deste maxistrado que reproduciran os medios de comunicación: "No tengo ningún rubor en usar la ilegalidad del topónimo La Coruña".

Lembremos que estas palabras que citaron os medios foron pronunciadas nun xuízo no que o maxistrado era parte denunciante contra un veciño da Coruña que solicitara que a documentación lle fose remitida en galego e co topónimo oficial. O xuíz decano considerara daquela que o uso de "La Coruña" era un "erro ortográfico". Tal "desliz" repítese agora, dúas veces, no escrito que presentou nos xulgados contra min. Casualidades da vida, problemas serios coa ortografía ou desobediencia consciente da lei por parte dun funcionario que non debería guiarse por outro criterio que non fose o da plena aplicación da legalidade?