Datos do mercado editorial en galego

Nunha entrevista con Alfonso García, presidente da Asociación Galega de Editores, aparecen os seguintes datos sobre o mercado editorial en Galiza e en galego, tirados de diferentes estudos:

60% dos galegos non leu nin un só libro en 2007, nin en galego nin en castelán.

Máis do 33% dos libros vendidos en Galiza en 2007 foron libros de texto (tanto en galego como en castelán, segundo parece).

24% dos libros vendidos en galego en 2007 foi literatura infantil e xuvenil (tamén vinculada coa escola).

Estímase que en Galiza hai 144.000 persoas que len máis de 6 libros ao ano, entre eles algún en galego.

Falando de libros e de libros no noso idioma, onte lin a obra do ano, Made in Galiza de Séchu Sende. Nunha próxima postaxe comentareino.
-

Boas decisións!

Para alén dos azares e das casualidades que non podemos controlar, deséxovos (e deséxome) un 2008 de boas decisións.

A alegría non sempre a podemos capturar e tamén é pasaxeira, como todo. Convoquémola, de calquera xeito, con esta canción de Antònia Font, un grupo das Balears que estou a coñecer grazas ao Roi, quen, como tantas veces na miña vida, me fai de cicerone por sons que ignoraba.



E velaí a letra:

Cau es sol de s'horabaixa dins s'horitzó,
damunt la mar arrissada es avions.
Cau es sol de s'horabaixa vermell i calent,
me sala i m'arengada sa pell.

I es penya-segat
i una pluja suau de pols estelar.

Cau es sol de s'horabaixa i plàcidament
sa gent se dutxa i ompl es carrers.
Cau es sol de s'horabaixa dins es meu cor,
tothom m'estima i jo estim tothom.

Falla sa corrent,
ses fireres no vendran cacauets.

I alegria! Ses velles se xapen de riure,
es dies s'acaben, i es fars il.luminen
ses góndoles entre ses cases.

I alegria! Ses òrbites en sincronia,
i es ovnis se pinyen i deixen un cràter
per sempre dins sa meva vida ...
I alegria...

Cau es sol de s'horabaixa dins s'horitzó,
damunt la mar arrissada es avions.
Cau es sol de s'horabaixa vermell i calent,
me sala i m'arengada sa pell.

I es municipals, és evident,
fan aparcar bé a sa gent.

I alegria! Ses velles se xapen de riure,
es dies s'acaben, i es fars il.luminen
ses góndoles entre ses cases.

I alegria! Ses òrbites en sincronia,
i es ovnis se pinyen i deixen un cràter
per sempre dins sa meva vida ...
I alegria...

I alegria! Ses velles se xapen de riure,
es dies s'acaben, i es fars il.luminen
ses góndoles entre ses cases.

I alegria...

Coidado co turrón

Esta noite é Noiteboa... Así que coidado co turrón e cos ansiolíticos e antidepresivos, todos eles produtos moi consumidos nestas sinaladas datas. Ben, realmente os ansiolíticos e antidepresivos xa son os reis de todas as festas: son o tipo de medicamento máis receitado en Galiza, até o punto de que unha de cada cinco persoas que sae da consulta do médico leva unha receita para esas menciñas. Dá para pensar, non si?




Seguindo co tema da Noiteboa, pasáronme o testemuño calafriante dunha elfa, non sei se de orixe arxentina ou uruguaia. Debedes prestar atención todos aqueles e todas aquelas que lle estades facendo gañar terreo ao Pai Nadal ou Papá Noel. Sabede que esta noite para ela é unha das peores do ano:



Termino xa con algo de alegría. Collendo o testemuño desas míticas actuacións no Nadal da TVG de Juan Pardo ou Bonney M, na gala de hoxe darase un dos momentos máis agardados por centos de blogueiros de Galiza: a actuación de Projecto Mourente, pola que suspiramos todos os seus fans. Esta noite, coa chegada dos turróns, direi esa mítica frase de "Pon na Galega" e exclamarei todo fachendoso a miña tía, a miña nai, ao meu cuñado e aos meus irmáns: "A ese rapaz coñézoo eu".

O dito... Boas festas!

Sensacións Pop

Din as más linguas que os concertos de La Casa Azul se poden encher dez días seguidos, porque dez días seguidos irían as mesmas persoas. Despois do que puiden ver, ouvir, gozar, danzar e cantaruxar hai hoxe unha semana na estupenda actuación ao vivo na Sala Apolo de Barcelona, non podo máis que compartir esa idea, porque eu tamén sería un deses que iría os dez días seguidos. E faría fila e tentaría ser puntual, para así pórme o máis adiante posíbel!

Aínda diría máis: Como a posibilidade de coller ferias (de Nadal ou as eternamente atrasadas) se me volve cada vez máis unha quimera a curto/medio prazo, coido que vou estudar seriamente a posibilidade de tomar como bálsamos desestresantes os concertos de La Casa Azul nos fins de semana: o 12 de xaneiro en Murcia, o 2 de febreiro en Zaragoza, o 22 de febreiro na Coruña e o 23 en Vigo; polo medio, hai un concerto aínda sen confirmar de vez en Bilbo. Alguén se anima a facer o roteiro?

Como é bo de ver, saín da Sala Apolo sendo máis fan que nunca. Para certificalo, merquei alí unha camisola que me identifica como LCA FAN. Non era o modelo de que máis gostaba, mais a marabunta consumista non me deixou moita opción, porque esgotaron case toda a mercadoría... Tamén me puiden facer co EP In Love, de Milkyway, unha pequeniña xoia de coleccionista que fai parte doutra liña creativa de Guille, menos coñecida que o grupo La Casa Azul, e da que me comprometo a falar nunha postaxe futura.

Para lle dar aínda máis emoción á noite, entre o público da sala estaban tres dos androides do grupo: Óscar, Sergio e Virginia. (Agora disimulade, porque me vou pór en plan "fan enlouquecida": Paulo e eu tivémolos tan perto de nós como tedes agora os vosos ollos destas letras no computador. He, he, he...)

Guille Milkyway estivo menos só no escenario do que era habitual até o de agora nas súas actuacións: cinco ecráns acompañárono proxectando videocreacións, case-karaokes nalgunha ocasión e, sobre todo, facendo presentes aos cinco androides que conforman La Casa Azul. O comezo do concerto, onde se ve como os programan aos cinco para a revolución sexual, é un momento dificilmente esquecíbel para os fans, como o testemuñan os centos de comentarios ao respecto que inundan as redes de seguidores do grupo. Reparemos en que, por exemplo, en youtube durou poucas horas unha captura do comezo do concerto. Quitárono seica para que os LCAdictos mantivesen a máxima emoción na actuación ao vivo...

Hai máis cousas que salientaría, como por exemplo o xogo coa estrutura, mais para non me demorar en exceso, falarei diso cando me refira neste blog á seguinte actuación ;) A principal pexa que lle poría ao concerto foi a ausencia dalgunhas cancións do novo disco, como "Triple salto mortal" e de auténticos himnos como "Viva (un poco más) el amor".

Finalizo xa dedicándolle o seguinte vídeo da canción "Cerca de Shibuya", que foi o inicio dos segundos bises, a Projecto Mourente, que ademais de me pedir que falase do que alí aconteceu, cómpre lembrar que vai estar no especial da TVG desta Noiteboa e ninguén se debe perder ese momento que fará historia televisiva.

A canción "Cerca de Shibuya" é a primeira que se deu a coñecer de La Casa Azul, hai dez anos, a través de Radio 3. Lembremos que o proxecto La Casa Azul nace dunha ruptura e crise afectiva de Guille Milkyway, que -sempre segundo este afirma- decide canalizar o desamor a través de cancións de pop, alegres e desenfadadas, cunha deliciosa contradición fondo / forma que se converte nunha importante marca do grupo. Coa referencia a Shibuya, Milkyway non fala (ou non fala unicamente) do coñecido bairro de Tokio, senón tamén do estilo shibuya-kei. O afastamento, máis que xeográfico até Shibuya, é conceptual, artístico e emocional, a través desta canción e deste estilo.

Aí van algunhas sensacións pop, que alguén dos alí presentes recolleu no seu telemóbel:

A Mariñeira de Quilmas

Onte fun co Xermán á estrea no Teatro Principal d'A Mariñeira de Quilmas, un filme rodado para a televisión, dirixido por Antón Dobao e baseado nun relato de Darío Xohán Cabana.

O filme é, dentro do que eu levo visto nos últimos anos, do melloriño que ten saído do noso audiovisual: unha boísima historia, unha extraordinaria fotografía, algunhas interpretacións memorábeis... Uns vimbios ben usados para facer un cesto sobresaliente.

Grande mágoa que sexa "só" unha TVmovie, porque este é cinema para competir no mundo: de calidade, baseado na nosa historia, en diálogo coa nosa literatura... e na nosa lingua!

Mañá cantará só para min

Ando a toda présa facendo as malas para tomar o avión e ir lonxe desta semana tan estresante e saturante. Hoxe chego a Barcelona e mañá La Casa Azul cantará só para min:

Cómpre non baixar a garda

A semana pasada celebrouse o Día Mundial Contra a Sida. Cómpre non baixar a garda, como ben se desprende dunha campaña recente dirixida ao público homo do Estado na cal aparecen como caras visíbeis Boris Izaguirre, Jesús Vázquez e Grande Marlaska.

O que máis me chama a min a atención desa campaña é que, o que parece unha iniciativa para utilizar o preservativo e deter a transmisión da SIDA, pode terminar por funcionar como unha campaña en favor da saída do armario. O cal non é má cousa. Nese sentido, é especialmente importante a aparición do polémico xuíz, digamos que con pouca sona de progresista polas súas actuacións, que rompe moitísimo máis os estereótipos do que un par de presentadores de televisión.

Para sorrirmos un pouco, sen o deixarmos de tomar coa seriedade debida, velaí unha animación sobre o tema, con eslogan final e todo:

Sugar baby love AIDES gay
Colocado por GayClic

Dúas conferencias interesantes

A Fundación Via Galego, promovida pola Mesa pola Normalización Lingüística, organiza para os próximos días dúas conferencias de grande interese, en colaboración co Concello de Santiago.

Ficades convidadas/os!

Sucking too hard on your lollipop

Xa se pode gozar en youtube do clip oficial de "Lollipop", do xenial Mika.

Singing!

Tolón tolón

Non sei como, tiña no emule a canción "Tengo una vaca lechera", de Radio Topolino Orquesta, así que a puxen no mp3 para non pasar o día escoitando o grupo que xa sabedes... Alegroume algunhas das camiñatas da mañá, hehehe.

Sempre é máis fácil reter e repetir os recordos negativos, mais esta musiquiña tróuxome lembranzas moi positivas: de miña nai vestida de cores e con colares brancos, de miña irmá e eu cantando cancións enriba do galiñeiro, do reloxio de cuco e da vaquiña de plástico de miña avoa, de min aprendendo a muxir por primeira e única vez na miña vida aos cinco anos, da chegada da televisión a cores...

A ver se se vos pegan esas sensacións positivas! Tolón, tolón!

E como pasa o tempo...

Durante un tempo da miña vida, entre os 19 anos recén feitos e arredor dos 22 ou así, escoitei todos os días algunha canción de Silvio Rodríguez. Non digo "practicamente todos os días", senón "todos os días". Non se trataba de ningún propósito devoto nin dun obxectivo estraño (se for así, non o conseguiría, que ben me coñezo). Simplemente é que nun momento me decatei de que non había xornada que non escoitase algunha canción de Silvio, fose no meu rudimentarísimo walkman ou no fabuloso radiocasete que comprara barateiro no San Luís da Praza de Vigo ou na microcadea que aínda conserva, nostálxico, o meu rocho.

Para min Silvio sempre tiña a canción oportuna para o que eu procuraba: para me namorar, para non ser correspondido, para pasar o desamor, para estar nostálxico, para estar alegre, para saír do armario, para combater, para reflectir, para ser feliz, para non selo, para soñar a revolución... Ía conseguindo que me gravasen os casetes, que me emprestasen CDs, descubría as inéditas a través de internet... Silvio era un dos meus grandes gozos.

Póñovos aquí a súa conmovedora "Te doy una canción", na súa versión en directo no disco "Mano a mano". E como pasa o tempo...

Bolseiros de contrarrevolución

O mesmo día do referendo constitucional en Venezuela, o Whashington Post publicou un artigo demostrando que unha axencia do goberno estadounidense dá bolsas e axudas a estudantes universitarios venezuelanos para que se opoñan ao goberno de Hugo Chávez. Onde se publicarán esas convocatorias? Eses bolseiros tiveron moitos traballos de curso nos últimos meses?

Ao se posicionar sobre o resultado do referendo, Hugo Chávez fixo unhas declaracións como as que todos agardábamos: recoñecelos, como corresponde, e infundir ánimo no proceso revolucionario. Dixo que o resultado era un "polo de agora".

Como me lembran esas declaracións a esta linda canción de Silvio Rodríguez:

El Reino del Todavía

Viene girando un ángulo planetario,
golpeando las paredes del infinito,
descascarando el nácar del inventario,
violentando el remanso de lo prescrito.

Ciertas presiones altas vienen girando,
en los celajes arremolinaciones,
travesuras del tiempo traspapelando:
vienen antecedentes de los ciclones.

Lloran viejos obscenos, moralizantes,
almas crucificadas en los cincuenta,
con las lenguas sumidas en anhelantes
saliveos al sexo de los noventa.

Lloran niños dormidos, bien arropados
en la eterna ilusión de salir mejores,
pero nadie se salva del pie forzado:
hay que crecer bailando con sinsabores.

Balseros, navidades, absolutismo,
bautismos, testamentos, odio y ternura.
Nadie sabe qué cosa es el comunismo
y eso puede ser pasto de la censura.
Nadie sabe qué cosa es el comunismo
y eso puede ser pasto de la ventura.

De entre todo lo triste y lo perdido
se aproximan girando las estrellitas.
Nadie las ve avanzando por sobre el ruido
de las tiendas legales y las proscritas.

El sistema invisible tendrá su precio,
su frontera y tamaño, su analogía.
Dios le llaman algunos, otros Comercio,
mas para mi es el Reino de Todavía.

Balseros, navidades, absolutismo,
bautismos, testamentos, odio y ternura.
Nadie sabe qué cosa es el comunismo
y eso puede ser pasto de la censura.
Nadie sabe qué cosa es el comunismo
y eso puede ser pasto de la ventura

O referendo en Venezuela

Este domingo é o referendo constitucional en Venezuela. Nos últimos meses escoitamos moitísimas parvadas sobre as propostas de reforma para esa votación. Por exemplo, esa de que Chávez se quería perpetuar no poder, algo que rebatía moi ben Pascual Serrano no comezo dun seu artigo que aquí traduzo:

Están os medios de comunicación e columnistas dun país europeo, que ten como xefe de Estado vitalicio e con carácter hereditario a un cidadán que ninguén elixiu, indignados e preocupados porque nun país de América os habitantes van votar en referendo se queren poden reelixir unha persoa como presidente as veces que consideraren. Algo en vigor nese país europeo e en todos os do seu entorno. Estou a falar dos medios españois e da reforma constitucional venezuelana.

Unha análise ponderada sobre a situación política de Venezuela debe recoñecer algúns importantísimos éxitos do goberno presidido por Chávez, como por exemplo:

- Redución da pobreza xeral, que era do 50% en 1998, diminuída ao 33,9% en 2006.

- Redución da pobreza extrema nun 50%: 21% en 1998, 10,6% en 2006.

- A UNESCO declarou Venezuela como "Territorio Libre de Analfabetismo". É o segundo país de América Latina con este recoñecemento, despois de Cuba.

Póñovos aquí a canción do Frente Revolucionario de Cantores Lloviznando Cantos, en favor do "si" á reforma constitucional, para que a dancedes ;) [Obrigado ao Raúl por darma a coñecer.]

"Quen é capaz de pór unha bomba nun mercado e matar a centos de inocentes?"

E Maha Al-Hadeethi, profesora universitaria en Bagdad (si, en Bagdad, non no exilio: en Bagdad) responde: "Os norteamericanos." Perante a incredulidade do xornalista, acusa directa e claramente ao exército norteamericano.

Coñecín esta entrevista grazas ao blog Cousas de Imeneo. Penso que todo o mundo debería ler, imprimir e difundir este texto, que aquí podes ler en formato jpg.

A entrevista en La Vanguardia e estoutra en El Periódico de Aragón, producíronse porque a esta muller lle deron hai poucas semanas en Cataluña o Premio Internacional Alfons Comín. Na recollida do premio, dixo algo que deberiamos ter presente: "Prégolles que usen a liberdade, a súa liberdade, para loitaren pola nosa liberdade".

Dar a coñecer esta situación é un xeito de loitar pola súa liberdade. Impedir que o PP que apoia a ocupación teña capacidade de regresar ao Goberno do Estado é outro xeito de loitar tamén pola súa liberdade.

Vaia dilema

Dilema: Se tiveres que comerte, por onde comezarías? Que parte comerías a primeira?

Así se formula a cuestión El Niño Gusano na canción "Mr Camping":



E así o homenaxea La Casa Azul:



(Como fago referencia indirecta a La Casa Azul, considero que non estou incumprindo o dito nunha postaxe anterior de non volver falar do "grupo" até pasado o concerto. He, he.)

Geni e o Zepelim

Unha das miñas cancións favoritas, da autoría do grande Chico Buarque:




Poño aquí a letra; porén, se aínda non a ouvistes nunca, recoméndovos que lle deades ao play e ouzades a canción cos ollos fechados.

Geni e o Zepelim

De tudo que é nego torto,
do mangue e do cais do porto,
ela já foi namorada.
O seu corpo é dos errantes
dos cegos, dos retirantes.
É de quem não tem mais nada.
Dá-se assim desde menina,
na garagem, na cantina,
atrás do tanque, no mato.
É a rainha dos detentos,
das loucas, dos lazarentos,
dos moleques do internato
E também vai amiúde
c'os velhinhos sem saúde
e as viúvas sem porvir.
Ela é um poço de bondade
e é por isso que a cidade
vive sempre a repetir:
- Joga pedra na Geni!
- Joga pedra na Geni!
- Ela é feita pra apanhar!
- Ela é boa de cuspir!
- Ela dá pra qualquer um!
- Maldita Geni!

Um dia surgiu, brilhante,
entre as nuvens, flutuante,
mm enorme zepelim.
Pairou sobre os edifícios,
abriu dois mil orifícios
com dois mil canhões, assim.
A cidade apavorada
se quedou paralisada
pronta pra virar geléia.
Mas do zepelim gigante
desceu o seu comandante
dizendo - Mudei de idéia.
- Quando vi nesta cidade
Tanto horror e iniqüidade
resolvi tudo explodir.
Mas posso evitar o drama
se aquela formosa dama
esta noite me servir

- Essa dama era Geni!
- Mas não pode ser Geni!
- Ela é feita pra apanhar!
- Ela é boa de cuspir!
- Ela dá pra qualquer um!
- Maldita Geni!

Mas de fato, logo ela
tão coitada e tão singela
cativara o forasteiro.
O guerreiro tão vistoso
tão temido e poderoso
era dela, prisioneiro.
Acontece que a donzela
(e isso era segredo dela)
também tinha seus caprichos.
E a deitar com homem tão nobre,
tão cheirando a brilho e a cobre
preferia amar com os bichos.
Ao ouvir tal heresia
a cidade em romaria
foi beijar a sua mão
O prefeito de joelhos,
o bispo de olhos vermelhos
e o banqueiro com um milhão.
- Vai com ele, vai, Geni!
- Vai com ele, vai, Geni!
- Você pode nos salvar!
- Você vai nos redimir!
- Você dá pra qualquer um!
- Bendita Geni!

Foram tantos os pedidos,
tão sinceros, tão sentidos,
que ela dominou seu asco.
Nessa noite lancinante
entregou-se a tal amante
como quem dá-se ao carrasco.
Ele fez tanta sujeira,
lambuzou-se a noite inteira
até ficar saciado.
E nem bem amanhecia
partiu numa nuvem fria
com seu zepelim prateado.
Num suspiro aliviado,
ela se virou de lado
e tentou até sorrir.
Mas logo raiou o dia
e a cidade em cantoria
não deixou ela dormir.
- Joga pedra na Geni!
- Joga pedra na Geni!
- Ela é feita pra apanhar!
- Ela é boa de cuspir!
- Ela dá pra qualquer um!
- Maldita Geni!

O delito de queimar fotocopias

Eu non estou de acordo coa táctica de andar queimando imaxes de ninguén. É puro testemuñalismo agresivo, crispante e sen resultados positivos de ningún tipo. Porén, tampouco estou de acordo con que queimar fotocopias de retratos, como é o caso, se poida considerar un delito.

Lin hoxe un artigo de Xosé Manuel Pereiro que inclúe esta interesante reflexión sobre o asunto:

A moita xente desgustaríalle que prendesen lume ás súas imaxes, e a outros tanto lles tería mentres a cousa non pase do papel, pero alguén que sae retratado desde as moedas ós selos e que preside todo canto despacho oficial ou semipúblico hai, entra dentro da categoría de símbolo, e polo tanto, para iso está, para ser respectado ou rexeitado, segundo cada quen. Pretender que unha imaxe teña os mesmos atributos que unha persoa é unha idea que desapareceu coa implantación da luz eléctrica. E ademais, unha norma de dificil aplicación: é atentatorio destruír un sobre cun selo?, queimar un papel no que estea escrito “Monarquía”, ou o nome do monarca é delito, ou é necesario que haxa imaxe? E se non se lle parece? Os argumentos que invocou o xuíz que pediu 15 meses para os queimantes - “siempre será posible verter las opiniones más hirientes sin afectar el aspecto del honor que coincide íntegramente con el núcleo intangible de la dignidad de la persona”- non aclaran demasiado a cuestión.

(Corrixín unicamente a colocación do pronome átono na primeira frase e un "delicto".)

Un anuncio coreano e unha canción divertida

Sempre crin que o éxito de La Casa Azul en Xapón e Corea do Sul era algo así como a voz de Óscar nos concertos ao vivo do grupo. Mais parece que estaba errado. Ou cando menos un pouco errado. Neste anuncio coreano pódese ouvir de fundo a canción "Galletas" (esa que, noutro momento, no retrouso, di con voz alegre a máis non poder: "No sé si sabes que ya no te quiero, que ni siquiera te echo de menos"):



Como até o concerto do 15 de decembro en Barcelona (XA TEMOS AS ENTRADAS! VIVA!) agardo non dar máis a tabarra co efervescente son de La Casa Azul, déixovos, como descanso do tema, co son dunha das cancións do seu segundo disco:

Chegou a revolución sexual!

Non quero ser repetitivo, mais se hoxe regreso ao tema do novo disco de La Casa Azul é porque por fin algunha alma caritativa pendurou cunha mínima calidade o novo vídeo en youtube, despois de que xa aparecese no myspace do, digamos, grupo.

A estética mudou un pouco: xa non é a explosión de cores pasteis dos tres primeiros vídeos (pertencentes ao segundo disco). Agora é retro e futurista con cores máis apagadas. Vaia, tal e como retrataban o futuro os filmes de ciencia-ficción dos anos 50, 60 ou, sobre todo, 70.

A canción, igual que o vídeo, danse facilmente a unha interpretación sobre a evolución do, digamos, grupo. Guille Milkiway, que no único vídeo de La Casa Azul en que aparecera con anterioridade fora en "Como un fan", só un segundo e co rosto oculto; Guille Milkiway, que nos concertos non deixaba ver nin os ollos coas súas gorras; pois Guille Milkiway, digo, agora aparece como protagonista. Primeiro, como alguén que dirixe todo desde a sala de máquinas co rostro tapado, mais que canta directamente; ao pouco, xa co rosto ao descoberto, danzando e engatando. De calquera xeito, os seus beizos só se moven cando ten o capacete posto.

Todas as persoas que aparecen no vídeo, a excepción do propio Milkiway, preséntanse como realidades virtuais, incluída a figura da "amada". Os cinco compoñentes de La Casa Azul fican reducidos á condición de androides que conectan esta realidade imaxinada e a realidade do Milkiway. Eles teñen que funcionar para que todo exista, para que na sala de máquinas non salten as alarmas.

O momento culminante do vídeo está no minuto 3, segundo 55, cando digamos David, digamos Sergio, digamos Óscar, digamos Clara e digamos Virginia chocan. Da súa fusión xorde o demiúrgo: Guille Milkiway. Ese que preferiu maquiar a súa identidade, mais que hoxe nos ofrece un dos seus golpes máis fantásticos: a Revolución Sexual.



Xa sei que haberá quen diga que non debería "darlle tanto á cabeciña" para falar dun simple vídeo musical. Teño que responder que para algo fago un blogue!

Sálvame!

Mañá teño unha pequena intervención cirúrxica. O que se di cirurxía ambulatoria; isto é, nada. Mais como son un morrenacorre en todo o relativo á saúde, vou exaxerar e pórvos este vídeo de Bibi Anderse e as Nancys Rubias, aínda que talvez vos debería pór o orixinal, que para min ten unha posta en escena máis engrazada:

Cuba, homosexualidade e tópicos

Son só cinco minutiños, mais axuda a revisar algúns dos tópicos sobre a homosexualidade na revolución cubana:



De fondo ao comezo e ao final escóitase a canción "El pecado original" de Pablo Milanés. Hai un par delas de Silvio Rodríguez tamén sobre o tema; da que eu máis gosto é "Acerca de los padres".

Mercedes Peón

Había algún tempo, coido que desde o Orgullo de hai un par de anos, que non vía unha actuación de Mercedes Peón. Mais puiden volver gozar do seu directo na estrea do novo documentario de Margarita Ledo.

Aínda que vai ter difícil pórme a carne de galiña como naquel concerto do espectáculo Son Delas no Auditorio de Galiza, penso que en 2002. Silencio na sala. Escuridade. Óuvese un aturuxo potente e desgarrador. Un canón de luz ilumina a entrada do recinto. Por aí entra, camiño do escenario, unha voz coa cabeza totalmente pelada e un traxe branco que lle deixa os ombros ao descoberto. Que fermosura!

O caso é que está de concerto en Santiago este fin de semana e, se os astros o permitiren e collo a entrada dunha vez en lugar de pórme a escribir no blogue, aló estarei.

Medidas de democracia

Coa polémica na Cimeira Iberoamericana pola saída de ton do Rei de España, sublíñase o tópico de que Aznar debe ser respeitado porque foi eleito democraticamente. Tamén foi eleito democraticamente Pedro Carmona? O respeito significa obviar os posicionamentos políticos pasados e presentes de Aznar?

Hugo Chávez debe ter a liberdade de defender o seu modelo socioeconómico, mais alén diso ten a obriga de facer respeitar a soberanía e a democracia en Venezuela. E xusto iso é o que fai coas súas intervencións, que por informais que se quixeren considerar nesta discusión da Cimeira sono moito máis que as do Xefe de Estado español tanto con el como, sobre todo, co presidente de Nicaragua, ao que lle fai un desplante sen precedentes, afastado do que deben ser a condutas en diplomacia, sen unha mínima reflexión e, polo que se pode ver no vídeo, sen consultar co presidente do Goberno. Como se pode ver no vídeo, Daniel Ortega queixábase nese momento das inxerencias do embaixador de España nos procesos eleitorais dese país centroamericano.

Mais regresemos ao tema do comezo, o de Venezuela, aínda que como se pode ver non é o causante da saída do Rei de España da Cimeira. A realidade é que o Estado español, por decisión do Goberno presidido por José María Aznar, apoiou en 2002 un golpe contra o Goberno democrático, eleito con todas as garantías de limpeza e por unha abrumadura maioría, do presidente Hugo Chávez. España e Estados Unidos foron os primeiros en recoñecer como lexítimo (!) ese "goberno" golpista que mantiña preso ao presidente designado polas urnas.

Lura!

Tal e como supuña, repito e repito as cancións do novo disco de La Casa Azul... Un xeito como outro de desconectar do estrés.

Mais tiña pendente comentar que a semana pasada, aínda que non puiden asistir á estrea da obra Boas noites (quero ir a algunha das sesións canto antes!), si puiden ir á posta de grande de Fanny & Alexander (que para a miña mágoa non cantaron a miña canción favorita, "Funcionaria ou estudante") e do disco "Tres" de The Homens. A participación de Projecto Mourente estivo xenial. Paulo e eu demos chimpos a máis non poder.

Agora ben, eu teño algo para dicer: Un que vai pola vida tendo que padecer os comentarios dos camareiros cando pide un "bocata de luras" e The Homens súmaseme ao inimigo? Que son "luras", non "calamares"!!!!! :D

Por certo, no número de Longalingua que chegará axiña ás casas dos socios e socias da Mesa (ou quen non sexa socio e estea subscrito ou queira comprar o número 9 nunha libraría) inclúese un interesante artigo sobre a situación actual da música en galego, cunha foto a páxina completa de The Homens. Xa veredes, case parece un póster da Superpop!

O que vou ouvir durante moitos días

Estou a gozar ouvindo o disco da Revolución Sexual de que falaba na anterior postaxe. La Casa Azul introduciu novas temáticas nas súas cancións, aínda que mantén a liña de presentar problemas emocionais a través de músicas digamos popflower, se tal termo existir.

Hai un par de cancións que me apaixonan: "Triple salto mortal" e "No más myolastán". Como non sei como subirvos ningunha das dúas, vouvos pór as letras de ambas ("Triple salto mortal" podédela ouvir aquí). Tede presente que a primeira gaña aínda moito máis cos arranxos e uns coros lindísimos en xaponés. Que vos presten!

"Triple salto mortal"

Se acabaron las elecciones a ser lo más.

Se acabó parecer más fuerte para luego tropezar.
Se han acabado los debates, se acabó molar.
Se acabó hacer teatrillos para destacar.

Se acabaron los días oscuros sin novedad.
Se ha acabado no tener hueco para mi felicidad.
Se han acabado las excusas, se acabó llorar.
Se acabó parar el tiempo a lo Peter Pan.

Porque cada vez que hablabas,
cada vez que me ignorabas,
cada vez que te reías,
cada vez que te gustabas,
yo ensayaba algún intrépido final,
mi triple salto mortal.

Se acabaron las medias tintas al hablar.
Se acabó buscar refugio para mi inseguridad.
Se han acabado mis delirios de inmortalidad.
Se acabó ser el primero en escapar.

Se acabaron los líos, las prisas, la mediocridad.
Se acabó el soñar en todo para nunca despertar.
Se han acabado las frases hechas, se acabó Chayanne.
Ya estoy harto de esperar, no quiero más.

Porque cada vez que hablabas,
cada vez que me ignorabas,
cada vez que te reías,
cada vez que te gustabas,
yo ensayaba algún intrépido final,
mi triple salto mortal. (Bis)

"No más myolastán"

No más Myolastán,
no más Doxilamina, no más.

Me cortaron las alas,
con esmero y meticulosidad
y me vistieron con un frac
a analizar, con tesón,
las desgracias de los demás
y a crear la solución
y vendérsela aprisa.
Y a mí, ¿quién me analiza?

No más Myolastán,
no más Doxilamina, no más.
Hoy empieza mi nueva vida.
Voy a cambiar el final,
a volver a volar.
(It’s your turn!)

No más Myolastán,
no más Doxilamina, no más.
Hoy empieza mi nueva vida.
Voy a cambiar el final,
a volver a volar.
(Ya no hay nada que me lo impida.)

Recibí condolencias,
expresiones de lástima y pesar.
Y aún no lo entiendo, la verdad.
Si al final, un error nos trae la felicidad
y un desliz la ocasión para hacer
que en la vida haya más de una salida.

No más Myolastán,
no más Doxilamina, no más.
Hoy empieza mi nueva vida.

Voy a cambiar el final,
a volver a volar.
(It’s your turn!)

No más Myolastán,
no más Doxilamina, no más.
Hoy empieza mi nueva vida.
Voy a cambiar el final,
a volver a volar.
(Ya no hay nada que me lo impida.)

Pueden pensar que, si no me arrepiento,
al instante, un gran muro de cemento
cerrará mi camino a las puertas del paraíso.

No más Myolastán,
no más Doxilamina, no más.
Hoy empieza mi nueva vida.
Voy a cambiar el final,
a volver a volar.
(Ya no hay nada que me lo impida.)

No más Myolastán,
no más Doxilamina, no más.
Hoy empieza mi nueva vida.

La Casa Azul

Que queredes que vos diga? Hai xa algúns anos que son superfán de La Casa Azul, ese grupo colorido e superlambido de tres rapaciños e dúas rapariguiñas que se coñeceron surfeando, como ben indicaron nun programa esteticamente tan seu como a Zona Disney. Globos, música alegre e letras de saudade, despeito e desamor.

Hoxe ao voltar do traballo púxenme a escoitar de novo cancións de La Casa Azul. Pola mañá lin nalgún periódico que Cuatro estreara unha nova serie, Gominolas, con música de Guille Milkiway, o creador do grupo. Milkiway é máis coñecido pola súa canción "Amo a Laura", a cal por certo as Mocidades da Mesa parodiaron hai xustamente un ano con outra versión ben engrazada.

Navegando, navegando, descubrín que o meu adorado grupo, aínda tan pouco coñecido, acaba de sacar novo disco: La Revolución Sexual. Onte mesmo presentaba en Barcelona o primeiro videoclip. Todas as cancións podedes escoitalas no seu myspace.

En La Casa Azul hai que crer como se cre nos Reis Magos. E xa non vos digo nada máis. Gozade do vídeo polo cal os coñecín, grazas ao Paulo:



Coido que a señorita Moneypenny tamén gosta do grupo, aínda que leve tanto tempo calada :D

Teatro e concerto

Se a saúde mo permitir, mañá irei á estrea da nova obra de Paula Carballeira e, despois, ao concerto de presentación en sociedade dos novos traballos de Fanny & Alexander e The Homens.

Eis o videoclip de "Danzarei para ti... Se botas outra moeda", de Fanny & Alexander, con letra da poeta Elvira Riveiro. Pilar Pallarés, María Lado, María do Cebreiro, Lois Pereiro, Daniel Salgado e Ricardo Carvalho Calero son outros poetas presentes no disco a través dos seus textos.

Samaín

Os emigrantes irlandeses levaron a celebración aos Estados Unidos, onde se reiventou e mercantilizou no mesmo sentido que outros festexos.

En Galiza é unha tradición milenaria, residualizada por non ser tamén castelá e non contar cos apoios para tamén se reiventar. Hoxe, o Samaín estase a recuperar nas escolas e, pola omnipotencia dos modelos vitais ianquis, tamén nas rúas, aínda que neste último caso sen se difundir o arraigo histórico das manifestacións dese día no noso país.

Eu este ano disfarceime a noite do 31 de Outubro por vez primeira. Sei que a mascarada é importada, porén véxoa como un bo ingrediente para a festa e, sobre todo, como unha expresión máis dunha celebración que é positivo recuperar.

A parte menos lúdica do día está na visita aos cemiterios, inzados de xente a limpar e embelecer as tumbas ou nichos dos seus seres queridos. A min impactábeme de neno ver o camposanto de Ribeira a rebulir con centos de homes e, sobre todo, mulleres e nenos. Había xente que levaba cadeiras para ficar alí un bo pedazo e, ao solpor, vías todo iluminado con milleiros de candeas. Agora está cristianizada, mais a unión nesta xornada entre o mundo dos vivos e o que imaxinamos e queremos dos mortos, é ben anterior á chegada dos evanxeos.

Até o fim

Unha canción de dous grandes da música brasileira, o Ney Matogrosso e o Chico Buarque. Ao Ney coñecino grazas ao Márcio; ao Chico, moitos anos antes, grazas a Ana Gloria, a miña fantástica profesora de lingua e literatura española en primeiro e segundo de bacharelato, que me pasaba casetes coas músicas de Chico, Caetano, Paco Ibáñez, Vinícius de Moraes e algúns outros. Obrigado!

Xa que estou, aproveito para lle dar un saúdo á señorita Moneypenny e dedicarlle tamén a ela esta canción. Hai que seguir até o fin, a pesar dos "anxos safados"! ;)

Máis representados, menos representantes

Crece o censo electoral en Galiza, porén baixa o número de deputados que os galegos podemos elixir nas próximas Xerais.

É fácil de entender: todos os "residentes ausentes" teñen dereito ao voto, mais non se teñen en conta á hora de decidir o número de deputados por cada circunscrición.

Non é iso perverso?

Antropoloxía

Seica o profesor de prehistoria Carlos Alonso del Real tiña esta portada do Progreso no seu gabinete e dicía dela: "Señores, desde aquela sei que a antropoloxía serve para algo".

Fonte: Unión de correctores.

Homofobia: lei e sociedade

A imaxe corresponde a unha campaña iniciada hai uns días na Toscana para sensibilizar a poboación contra a homofobia. Non vou entrar na discusión (coido que bizantina a efectos prácticos) sobre se a "orientación" sexual é algo que se trae desde o berce ou non. Mais chócame ver esta campaña aló, cando aquí, na Galiza ou no conxunto do Estado español, hai ben anos que non hai unha acción comunicativa ambiciosa nesa liña. Vaia, a última campaña así que eu recordo data de 1993...

Ninguén pode dubidar do salto adiante tremendo que se produciu coa legalización do matrimonio entre mulleres ou entre homes: un recoñecemento e unha visibilidade inimaxinábeis hai só catro anos. Porén, faltan algunhas medidas para consolidar estes adiantos. Por exemplo, que o Goberno español tome cartas no asunto dos xuíces e xuízas que, arbitrariamente, dificultan o casamento ou adopción ás parellas gais ou lésbicas. E, para min o máis importante, accións e medidas contra a homofobia no conxunto da sociedade.

Sen dúbida, hai liñas de traballo do Goberno galego que axudan, e moito, mais aínda non puidemos ver ningunha grande campaña que contribuíse a desmontar prexuízos e lendas negras sobre os maricóns e as marimachos.

Oxalá non tarde, porque algúns xa estamos máis que aborrecidos dos pescozos que se torcen e dos cuchicheos cando imos co noso mozo collidos da man, cando non os (pouco habituais, mais existentes) insultos provenientes da moto ou do coche que pasa.

Oxalá non tarde, porque hai adolescentes que o seguen a pasar moi moi moi mal cando recoñecen en si o estigma da homosexualidade.

Ódiote

O amor e o odio, dous xeitos de dependencia, en ocasións tan xuntos, tan difíceis de discernir... Velaí un poema de Rosalía de Castro onde se volve achar o mesmo dilema:

Ódiote, campo fresco,
cos teus verdes valados,
cos teus altos loureiros
i os teus camiños brancos
sembrados de violetas,
cubertos de emparrados.

Ódiovos, montes soaves
que o sol poniente aluma,
que en noites máis sereas
vin ó fulgor da lúa,
i onde en mellores días
vaguei polas alturas.

E ti tamén, pequeno
río, cal n'outro hermoso,
tamén aborrecido
es antre os meus recordos...
Porque vos amei tanto,
é porque así vos odio!

Odeio você

No concerto defendeuno como unha declaración de amor máis profunda. Para min, que aínda non ouvira o novo disco do Caetano Veloso, foi unha das grandes descobertas. A ver que é que vos parece:



A LETRA DE "ODEIO", DO DISCO CÊ:

veio um golfinho do meio do mar roxo
veio sorrindo pra mim
hoje o sol veio vermelho como um rosto
vênus, diamante, jasmim
veio enfim o e-mail de alguém

veio a maior cornucópia de mulheres
todas mucosas pra mim
o mar se abriu pelo meio dos prazeres
dunas de ouro e marfim
foi assim, é assim, mas assim é demais também

odeio você, odeio você, odeio você
odeio

veio um garoto do arraial do cabo
belo como um serafim
forte e feliz feito um deus, feito um diabo
veio dizendo que sim
só eu, velho, sou feio e ninguém

veio e não veio quem eu desejaria
se dependesse de mim
são paulo em cheio nas luzes da bahia
tudo de bom e ruim
era o fim, é o fim, mas o fim é demais também

odeio você, odeio você, odeio você
odeio

Troco Silvio x Caetano

Silvio comeza mañá e pasado en Barcelona a súa xira peninsular, que desta volta non vai chegar á Galiza. Novamente, a pesar de ter pousada aló, non vou poder asistir ao concerto dun dos meus favoritos.

Porén, algo cósmico se moveu para compensalo, porque unha amiga da alma me convidou a asistir ao concerto de Caetano Veloso hoxe na Coruña.

Para festexalo, póñovos un vídeo de Caetano a dúo con Roberto Carlos, "Como dois e dois". Un saúdo desde o ciberespazo ao Márcio, con quen descubrín esta canción a través da voz de Gal Costa:

Tomémolo con humor

Solicitemos sempre a atención na nosa lingua! :D

Cabo Verde na Galiza

Hoxe comezan as xornadas Galeguia, organizadas pola Fundación Via Galego, que cada ano se centrarán nun territorio do sistema lingüístico galego-portugués. O arquipélago de Cabo Verde é o protagonista en 2007 e nos encontros estarán algunhas das principais figuras da cultura e da economía caboverdiana.

A idea é seguir a última frase do personaxe de Ricky no filme Casablanca: irmos construíndo o comezo de grandes amizades.

Os telemóbeis non nos entenden

O compañeiro Paul Bilbao, que dirixe a fundación Observatorio de Dereitos Lingüísticos do Euskara (Behatokia) e o Euskararen Telefonoa, deume a coñecer este vídeo que toma con humor a vulneración sistemática do dereito a usar os nosos idiomas en algo tan diario como a telefonía móbil.

Por moito que queiran minarnos, non nos daremos por vencidos!

Mika

Dentro dos meus gostos eclécticos (digámolo así), debo recoñecer que son un fan de Mika desde comezos do verán. Primeiro foi "Grace Kelly", coido que lle seguiu "Love Today", despois "Happy ending" e, ao final, todas... Cada unha co seu encanto, claro.

Non vou poder ir ao concerto que dá en Barcelona o próximo día 18. Ademais do traballo habitual, esta semana celébranse, con actos en Santiago, A Coruña e Vigo, os encontros Galeguia, este ano centrados en Cabo Verde. Os actos completos están na axenda do blog (que está abaixo de todo) e son de entrada libre.

Fícame o consolo de saber que puiden velo, na mellor compaña posíbel, este verán pasado en Eivissa. Que concertazo! Poño aquí o vídeo que fixo o Channel 4 británico desa noite. Quen me encontre entre o público leva premio ;)

Parte 1


Parte 2


Parte 3

Uah! Uah!

Coñecina a través dun anuncio de carros e agora descubrín que se trata dunha canción irlandesa do século XIX que tivo diferentes versións e letras ao longo do tempo.

Luar na Lubre pónnola en galego. Eis o vídeo.

Por certo, non gostades tamén da suave expresividade de Sara Vidal?

O xenocidio do pobo armenio

Quen, despois de todo, fala hoxe do exterminio dos armenios?

(Hitler, 22 de agosto de 1939)

O Estado de Israel encóntrase entre os que negan ese xenocidio.

Para quen non o vise, recomendo o filme Ararat, de Atom Egoyan, unha narración poética sobre as posibilidades de poder contar a súa historia este pobo negado, masacrado e obrigado á diáspora.

Piedade cristiá?

No informe Nunca más elaborado para investigar e informar das atrocidades da ditadura arxentina do 76 ao 83, un policía conta o seguinte, que copio e pego literalmente:

Se desciende a los tres cuerpos de los ex subversivos que en ese momento estaban vivos. Los tiran a los tres sobre el pasto, el médico les aplica dos inyecciones a cada uno, directamente en el corazón, con un líquido rojizo que era veneno. Dos mueren pero el médico da a los tres como muertos. Se los carga en una camioneta de la Brigada y los lleva a Avellaneda. Fuimos a asearnos y cambiarnos de ropa porque estábamos manchados de sangre. El padre Von Wernich se retiró en otro vehículo. Inmediatamente nos trasladamos a la Jefatura de Policía donde nos esperaba el Comisario General Etchecolatz, el padre Christian Von Wernich y todos los integrantes de los grupos que habían participado en el operativo. Allí el cura Von Wernich me habla de una forma especial por la impresión que me había causado lo ocurrido; me dice que lo que habíamos hecho era necesario, que era un acto patriótico y que Dios sabía que era para bien del país. Estas fueron sus palabras textuales...

Testemuño de Julio Alberto Emmed

Christian Von Wernich é o capelán católico condenado onte a cadea perpetua pola súa participación en delitos de lesa humanidade: 34 secuestros, 31 torturas e 7 asasinatos.

Sobre o caso, houbo algunha declaración para a galería das autoridades eclesiásticas locais.

O Vaticano nin se pronunciou.

(A imaxe é a emoción e o festexo ás portas do xulgado ao saberen da condena.)

Chamada solidaria urxente

A prol do indulto para os veciños do Eixo.

As tres letras mundiais do teu nome

Hai corenta anos da execución do Che. Eu traio o fascinio pola súa figura desde a miña viaxe á Habana no verán de 1997, unha viaxe para min crucial en moitos sentidos, aínda que non se axuste a ese principio cabalístico de que as cousas máis trascendentes da vida acontecen cada sete anos.

Daquela, na illa conmemorábase o 30 aniversario da triste nova da súa morte. Eu ía aló dentro da delegación galega que asistía ao Festival Mundial da Xuventude e os Estudantes, no que era imposíbel deixar de ter presente a súa figura. De facto, o himno do evento era a canción "Son los sueños todavía", fermosísima, da que terei que falar nunha postaxe futura.

Lembro tamén que na Habana Vella un compañeiro comprou un libro de homenaxe ao Che que recollía poemas de varios escritores do mundo celebrando o guerrilleiro. Entres eles estaba Celso Emilio Ferreiro e, estou case seguro, Xosé Luís Méndez Ferrín. Ademais, estaba alí un poema lindísimo de Mario Benedetti, que agora vos deixo na súa voz, e que é desas cousas bonitas que me fan ter a Benedetti como un dos meus poetas predilectos:

A edición en galego

Os directores de dúas das principais editoras do país, Vítor Freixanes e Manuel Bragado, analizaron a situación do mercado do libro en Galiza e en galego tras a saída do relatorio Comercio interior del libro en España 2006, da Federación de Gremios de Editores.

Non quero repetir aquí as fundamentadas visións de ambos, en aspectos como o leve decrecemento do número de exemplares editados en galego e das súas tiraxes, porén cun crecemento moi importante na facturación. Sobre isto último, Bragado explica que en boa parte se debe a que a Consellaría de Cultura mudou o modelo de subvencións por un modelo de compras, o cal quere dicir que agora ese apoio económico se consigna nesoutra epígrafe.

Tanto no relatorio como nas súas análises se sinala tamén a dependencia que o libro en galego ten do sistema escolar. Botándolle un ollo ao reporte, veremos como Galiza é, xunto con Andalucía, o territorio do Estado onde máis se compran libros grazas ao comezo do curso. No trimestre que inclúe setembro, fanse na nosa nación case a metade das vendas bibliográficas do ano! Evidentemente, non todos eses libros están en galego. É unha mágoa que non se indiquen as porcentaxes de vendas segundo lingua, porque teño para min que é unha proporción superior a que se vende nesta época no caso do noso idioma (a outra grande parte, é de supor que será en maio).

Todas e todos sabemos que en Galiza o libro en galego continúa a estar aminorado, nunha situación de esmagante inferioridade a respecto do libro en castelán. O cliente habitual ou esporádico das librarías segue sen poder ter unha oferta en galego minimamente equiparábel en diversidade, accesibilidade e asequibilidade á existente en español. A situación de partida é moi má, polo que non nos queda outra que festexar calquera mínimo espazo que se poida gañar e, sobre todo, consolidar.

A difusión e potenciación das obras en estándar portugués axudaría a fuxir un pouco do paraugas omnipresente do castelán, mais de momento iso baséase no voluntarismo e militanza da libraría disposta e da clientela moi interesada. Que eu saiba, tamén non temos datos en ningún estudo sobre cal está a ser a incidencia deste pequeno mercado dentro da Galiza.

En relatorios como este da Federación de Gremios de Editores, sempre contrasto unha cifra, que me parece ilustrativa da situación. O vasco, a pesar de ter un número menor de falantes que o galego (de momento), ten un volume de edicións semellante. De facto, no ano 2004 mesmo se publicaron máis libros en éuscaro do que nesta lingua en que agora escribo. Non se me escapan moitas das razóns desa situación, como un apoio institucional consolidado en varios frentes e ao longo dos anos. Pregúntome se nós imos, cando menos, por un camiño semellante.

(Publicado como artigo en GzNación o 11/10/07).

Oito mulleres

Adoro os filmes musicais. Un dos meus favoritos é Oito mulleres, de François Ozon. Recordo que o fora ver a Cineuropa (coido que a edición de 2003) por dúas razóns: porque daquela me dera por tentar aprender francés e porque eu era xa un fan de Catherine Deneuve e de Isabelle Huppert. Tanto gostei que, só na gran pantalla, ese ano vino tres veces.

Aquí vos vai a canción que interpreta Fanny Ardant no filme. Que vos preste!

Bon dia!

Linda cançoneta para cantaruxar e comezar o día con alegría:

Sexy boy

Unha canción moi suxerente que coñecín grazas aos atracóns de episodios de Queer as Folk que nos demos hai un par de aniños...

Postaxe dúas

Como simplemente sigo en probas e aínda non quero contar nada, pois unicamente poño isto, que é como non pór nada.

A primeira postaxe

Esta é simplesmente unha mensaxe en probas, por ver se dou tido certa disciplina e método para facer un blogue.