24 de fev. de 2011

A triste soidade onde batallo

A Asociación de Escritores en Lingua Galega convoca para hoxe unha lectura simultánea de textos rosalianos, para festexar e reivindicar o aniversario do nacemento da xenial poeta, narradora, ensaísta e (aínda que neste xénero está case toda a súa obra perdida) tamén dramaturga.

Os lugares confirmados son estes:
  • Santiago de Compostela, Panteón de Galegos/as Ilustres, San Domingos de Bonaval, 18.45 horas.
  • A Coruña: Kiosko Alfonso, 19 horas.
  • Vigo: Casa Galega da Cultura, 20 horas.
  • Lugo: Museo Provincial, 19.30 horas. No acto a desenvolver no refectorio do Museo, con entrada libre, participará profesorado e alumnado do CEIP Benigno Quiroga Ballesteros, CPR María Auxiliadora, IES Manuel Leiras Pulpeiro e IES Nosa Señora dos Ollos Grandes, xunto con Pilocha que interpretará a capella poemas de Rosalía de Castro.
  • Betanzos: Salón azul do Edificio do Liceo, 20 horas. Colabora a A.C. Eira Vella.
  • Ferrol: Galería Sargadelos, 19.00 horas.
  • Ourense: Libraría Torga, 18.00 horas. Colabora Gremio LiterAuria.
  • Pontevedra: Libraría Michelena: 20.00 horas.
Rosalía de Castro tamén estará presente -non podería ser doutro xeito- no acto que este mesmo serán, ás 20.30 h, no Pazo da Peregrina de Bertamiráns, se desenvolverá para falarmos sobre a nosa lingua, tendo como escusa o libro En castellano no hay problema.

Déixovos con dous poemas da autora. O primeiro, tan breve como sobrecolledor, pertence a Follas novas:
Non coidarei xa os rosales
que teño seus, nin os pombos:
que sequen, como eu me seco;
que morran, como eu me morro.
O seguinte é o penúltimo texto de En las orillas del Sar, onde a autora se amosa consciente da falta de recepción da súa obra (lembremos que o único libro que reeditou en vida foi Cantares gallegos), mais tamén sabedora de que está a levar a cabo unha batalla, da que nós somos debedores:
Glorias hay que deslumbran, cual deslumbra
el vivo resplandor de los relámpagos,
y que como él se apagan en la sombra,
sin dejar de su luz huella ni rastro.

Yo prefiero a ese brillo de un instante,
la triste soledad donde batallo,
y donde nunca a perturbar mi espíritu
llega el vano rumor de los aplausos.

Nenhum comentário:

Postar um comentário