10 de abr. de 2009

No resplandor das horas

Un dos mellores poemas da nosa literatura recitado pola voz da súa autora, unha das nosas mellores poetas. Mágoa do pequeno problema de son que ten a gravación:



No resplandor das horas
son o escriva sentado
e agardo a que o dia esqueza
na miña tabuleta
un risco diagonal, o rosto dun efebo,
algo de sangue e espécias,
o aroma da artemisa,
as coxas imantadas dunha muller que danza.

Inábil para a vida,
transcrevo o que me excede,
fixo en trazos esguios o amor e os seus detrítus,
a contracción das bocas no leito e na batalla,
as pupilas dos gatos.

Que os deuses me perdoen a renúncia
ao caudal da existéncia:
deixo escoar as águas entre os dedos
e a miña xuventude,
e en tanto dilapido os meus minutos
reteño outras histórias,
acaparo outros corpos
e aos seus membros precários dou a forma do eterno.

Quizais un dia futuro,
cando as fauzes do tempo
tiveren devorado a miña carne
e a dos vermes da miña carne
e a xerazón seguinte,
alguén descorra o pó da tabuleta
e no fulgor extinto dos seus signos me descifre,
para saber que eu fun o efebo e a donzela,
o elmo do guerreiro,
a raiz da artemisa,
a sede do felino,
o crisantemo.

(Livro das devoracións, Pilar Pallarés)

Nenhum comentário:

Postar um comentário