"La castellanización del Parlamento gallego"
A última hora de la tarde del martes, el diputado del PP Pedro Arias, ex dirigente comunista, subió por primera vez a la tribuna. Tenía la intención de no pasar desapercibido. Lo logró. Prescindió de los papeles e hizo una intervención más fresca de lo habitual en las soporíferas sesiones parlamentarias. Sin embargo, su estilo de monólogo abochornó a más de un diputado del PP y a toda la oposición, mientras se escuchaban fuertes insultos desde los bancos del BNG. “Vostede pasou da extrema esquerda ao circo”, sentenció la socialista Sestayo.
Arias habló en castellano, lo que supone un salto cualitativo, pues es la primera vez que se recuerde que un diputado que no tiene ninguna dificultad para expresarse en gallego, prescinde del idioma propio de Galicia a fin de provocar. La legalidad le ampara. Lo que no resulta tan lícito es su argumento de que “yo usaba el gallego cuando estaba prohibido”, dando a entender que en la sociedad gallega actual hay impedimentos para hablar en castellano.
A Arias lo ovacionaron con gran entusiasmo los diputados del PP más beligerantes con lo que consideran “la imposición del gallego”, como el vigués López Chaves, los coruñeses Negreira, Cobián y Escribano y la compostelana Prado. Feijóo no estaba en su escaño. Los de la boina también aplaudieron, pero con menos ganas. “No Parlamento galego débese falar en galego, a non ser que non se saiba”, sostiene un diputado del PP. Una parte de sus compañeros piensa lo mismo. Era la postura que tenía el propio Manuel Fraga.
La división en el PP sobre el gallego es notoria, lo que puede generar grandes tensiones cuando se apruebe el nuevo decreto sobre su uso en la enseñanza.
Convennos repescar ese atinadísima carta aberta a Pedro Arias que publicou Xabier P. Docampo nas primeiras semanas da lexislatura:
Vén a cousa a conto de que vostede di no Xornal de Galicia do 6 de maio pasado, que falará no Parlamento na lingua que lle “salga”, e entendo que se refire a falar en castelán cando lle pete. Si, xa sei que invoca vostede o dereito á liberdade para facelo así, pero a min lémbrame máis ben a actitude dos adolescentes que no seu instituto aducen o dereito á liberdade individual, ese “yo voy como me da la gana”, cando alguén os advirte da inconveniencia de se presentaren na clase, poño por caso, en traxe de baño. Adoitan dicir que os profes van como lles sae de onde sexa e el tamén, esquecendo que hai profesores que como máis a gustiño están é en pixama e pantuflas e máis non van así dar as súas clases.
Sabe vostede de sobra que non todos os lugares son iguais, non nos comportamos nunha catedral cristiá ou nunha mesquita, por máis ateos que sexamos, de xeito que ofenda aos crentes da fe que alí os convoca. Sabemos que hai normas coas que manifestamos o noso respecto polo lugar no que nos atopamos por máis que non estean escritas e por máis que forcen un chisco a nosa liberdade. Son normas que temos interiorizadas de vello. Vostede, que foi abandeirado do dereito a estar na praia marrancho de todo, ben recoñecerá a inconveniencia de se presentar espido no Parlamento, por máis que poida invocar para elo a liberdade, porque sabe que o Parlamento non é unha praia.
Falar en castelán no Parlamento Galego vai ser facer desprezo público e notorio da lingua galega. Representará perderlle o respecto á lingua que os nosos trouxeron até hoxe para que significase o sermos galegos. Vai ser blasfemar sobre dos que sempre foron humillados polos falantes da outra lingua. O Parlamento tamén é o portador dos símbolos e dos signos da galeguidade, entre eles o idioma. Non é necesario que lle diga que vostede na súa casa, na súa vida privada pode, e debe, falar como lle dea a gana, pero tamén lle digo que no Parlamento Galego ten a obriga non escrita de facelo en galego (e os que non o saiban de aprendelo). Para isto non lle hai desculpa posíbel. Si, si, xa sei que as dúas linguas son oficiais e todo iso, mais as cousas son como son e non como nos convén que sexan.
Nenhum comentário:
Postar um comentário