Correlingua: Censuraría Conde Roa a Corina Porro?

No ataque contra calquera proposta que pretenda promover minimamente o noso idioma, hai xa un tempiño que lle tocou a vez ao Correlingua. Agora a "imposición" (!!!) do galego, ademais doutras barbaridades ("adoutrinamento de terroristas"!!!!!!, "xenofobia"!!!!!!), provén dunha actividade deportivo-cultural onde se chama á reflexión e ao festexo de termos lingua propia. A quen incomoda que se defenda o noso idioma, cumprindo así mandatos legais que se remontan ao mesmo Estatuto de Autonomía?

Os sectores máis reaccionarios tentan tombar o Correlingua. Sementan infundios, queren censurar os textos que se presentan aos concursos anuais do proxecto e mesmo retiran un apoio institucional tan escaso como a colocación dun palco. Digámolo claro: quen actúa dese xeito ten unha visión totalitaria da sociedade, na cal só unha idea é válida e quen discrepe dela debe estar a pan e auga.

Hai que ser moi moi moi moi ultra para atacar un proxecto como o Correlingua, no cal mesmo colaborou Corina Porro. Aí a vemos na fotografía que encabeza esta entrada, lendo unha arenga á rapazada que participou na carreira de 2004. Lembro ademais que por modificacións de última hora da miña axenda non estou nesa fotografía. Xa sería engrazado!

A dirixente do PP, que cinco anos despois participaría esquizofrenicamente nunha manifestación contra o galego, dicía daquela, co apoio de Ignacio López Chaves, alí presente so o gardachuvas:

O simbolismo desta carreira en defensa do idioma galego agocha unha clara necesidade: a normalización definitiva do uso da nosa lingua na escola, no mercado, no traballo, na casa... (...) Antes ca nós protexeron e defenderon o noso idioma as Irmandades da Fala, a Xeración Nós, Risco, Castelao ou Otero Pedraio.

[Defendamos] o dereito de todos á lingua, á cultura propia e á preservación do patrimonio histórico e etnográfico dos pobos como parte da súa memoria colectiva.

Estas palabras de Corina Porro pasarían a censura actual de Conde Roa e da caverna mediática?

Abofé que temos moitos motivos para a manifestación deste 17 de maio!

Menos galego no Parlamento galego

Dentro da crónica política desta semana de Anxo Lugilde, leo esta interesante reflexión, que vos copio, porque informa de aspectos que non se salientan na maioría dos medios de comunicación, a pesar do seu forte valor simbólico, e fornece elementos importantes para o debate:

"La castellanización del Parlamento gallego"

A última hora de la tarde del martes, el diputado del PP Pedro Arias, ex dirigente comunista, subió por primera vez a la tribuna. Tenía la intención de no pasar desapercibido. Lo logró. Prescindió de los papeles e hizo una intervención más fresca de lo habitual en las soporíferas sesiones parlamentarias. Sin embargo, su estilo de monólogo abochornó a más de un diputado del PP y a toda la oposición, mientras se escuchaban fuertes insultos desde los bancos del BNG. “Vostede pasou da extrema esquerda ao circo”, sentenció la socialista Sestayo.

Arias habló en castellano, lo que supone un salto cualitativo, pues es la primera vez que se recuerde que un diputado que no tiene ninguna dificultad para expresarse en gallego, prescinde del idioma propio de Galicia a fin de provocar. La legalidad le ampara. Lo que no resulta tan lícito es su argumento de que “yo usaba el gallego cuando estaba prohibido”, dando a entender que en la sociedad gallega actual hay impedimentos para hablar en castellano.

A Arias lo ovacionaron con gran entusiasmo los diputados del PP más beligerantes con lo que consideran “la imposición del gallego”, como el vigués López Chaves, los coruñeses Negreira, Cobián y Escribano y la compostelana Prado. Feijóo no estaba en su escaño. Los de la boina también aplaudieron, pero con menos ganas. “No Parlamento galego débese falar en galego, a non ser que non se saiba”, sostiene un diputado del PP. Una parte de sus compañeros piensa lo mismo. Era la postura que tenía el propio Manuel Fraga.

La división en el PP sobre el gallego es notoria, lo que puede generar grandes tensiones cuando se apruebe el nuevo decreto sobre su uso en la enseñanza.

Convennos repescar ese atinadísima carta aberta a Pedro Arias que publicou Xabier P. Docampo nas primeiras semanas da lexislatura:

Vén a cousa a conto de que vostede di no Xornal de Galicia do 6 de maio pasado, que falará no Parlamento na lingua que lle “salga”, e entendo que se refire a falar en castelán cando lle pete. Si, xa sei que invoca vostede o dereito á liberdade para facelo así, pero a min lémbrame máis ben a actitude dos adolescentes que no seu instituto aducen o dereito á liberdade individual, ese “yo voy como me da la gana”, cando alguén os advirte da inconveniencia de se presentaren na clase, poño por caso, en traxe de baño. Adoitan dicir que os profes van como lles sae de onde sexa e el tamén, esquecendo que hai profesores que como máis a gustiño están é en pixama e pantuflas e máis non van así dar as súas clases.

Sabe vostede de sobra que non todos os lugares son iguais, non nos comportamos nunha catedral cristiá ou nunha mesquita, por máis ateos que sexamos, de xeito que ofenda aos crentes da fe que alí os convoca. Sabemos que hai normas coas que manifestamos o noso respecto polo lugar no que nos atopamos por máis que non estean escritas e por máis que forcen un chisco a nosa liberdade. Son normas que temos interiorizadas de vello. Vostede, que foi abandeirado do dereito a estar na praia marrancho de todo, ben recoñecerá a inconveniencia de se presentar espido no Parlamento, por máis que poida invocar para elo a liberdade, porque sabe que o Parlamento non é unha praia.

Falar en castelán no Parlamento Galego vai ser facer desprezo público e notorio da lingua galega. Representará perderlle o respecto á lingua que os nosos trouxeron até hoxe para que significase o sermos galegos. Vai ser blasfemar sobre dos que sempre foron humillados polos falantes da outra lingua. O Parlamento tamén é o portador dos símbolos e dos signos da galeguidade, entre eles o idioma. Non é necesario que lle diga que vostede na súa casa, na súa vida privada pode, e debe, falar como lle dea a gana, pero tamén lle digo que no Parlamento Galego ten a obriga non escrita de facelo en galego (e os que non o saiban de aprendelo). Para isto non lle hai desculpa posíbel. Si, si, xa sei que as dúas linguas son oficiais e todo iso, mais as cousas son como son e non como nos convén que sexan.

Contra o proceso de desmantelamento da oficialidade do galego

No artigo desta semana en Galicia Hoxe recollo e amplío algunhas ideas que xa fun soltando neste blog nos últimos días.

O galego, a nosa columna vertebral
Contra o proceso de desmantelamento da oficialidade do galego

Hai poucas semanas, Manuel Rivas razoaba nun dos seus artigos que Galiza non anda sobrada de elementos que unan e cohesionen. Unha desas masas que cementan e cimentan a galegas e galegos é a lingua. Tal idea é a que protagoniza a convocatoria de manifestación realizada pola Mesa pola Normalización Lingüística para o vindeiro 17 de maio, que partirá ás 12 do mediodía da Alameda de Santiago de Compostela, baixo o lema “O galego, a nosa columna vertebral”.

Se xa a manifestación do Día das Letras de 2008 foi histórica en asistencia, a deste ano agárdase que bata máis marcas na mobilización social en defensa deste milenario idioma. Porque o ano pasado se reaccionou aos ataques e ameazas de involución, mais agora eses anuncios xa se comezan a concretar e a tomar forma. Así, a semana pasada foi especialmente importante, con declaracións diarias do novo presidente da Xunta, anunciando na práctica un proceso de desmantelamento da oficialidade do galego.

Mais que non pensen que por ter a maioría absoluta xa poden actuar como se puidesen facer o que quixeren. Existen marcos legais e de convivencia que deben respectar, que temos que saber facer respectar. Como lembraba Arturo Casas no seu blog referíndose á toma de posesión do novo titular de Cultura, “nós estamos aquí e este estarmos nós aquí non será un problema menor para esa xente nin para a súa planificación do futuro da cultura de noso.”

Preparándonos

Estamos aquí, con certeza que estamos. Cando escribo estas liñas, xa se adheriron ao manifesto que se lerá ao final da marcha do Día das Letras 16.524 persoas e 396 entidades do máis diverso tipo. Na rede social Tuenti, centrada nun público xuvenil, 3.868 mozas e mozos xa aseguraron a súa asistencia, mentres 2.105 a maiores din que quizais vaian. Cando faltan quince días para enchermos as rúas de Santiago de Compostela, xa se constata a importante preocupación por esta involución anunciada polo PP, especialmente presente nas comunidades educativas.

Cómpre que todas as persoas e grupos sensíbeis na defensa da nosa lingua esteamos máis xuntos que nunca, deixando á marxe as lexítimas, lóxicas e naturais diferenzas ou discrepancias noutros ámbitos. Porque o que temos que parar agora é a pretensión de exterminar o noso idioma, para o cal queren desamparalo xuridicamente e deslexitimalo como lingua propia de Galiza.

Será unha mobilización de defensa do xa conseguido, mais tamén de impulso para avanzarmos, pois a inxustiza e a desigualdade que padece a nosa lingua propia deben corrixirse. Nese camiño van os dous primeiros puntos do “Manifesto pola convivencia lingüística e a igualdade de dereitos para o galego”:

1.- O pobo galego ten dereito a que a súa lingua propia (orixinaria) sexa oficial a todos os efectos no seu ámbito territorial. Os usuarios do galego deben desfrutar no seu territorio do mesmo status legal que o castelán ten no seu.

2.- A situación do galego está moi lonxe de ser así. Non desfrutamos de dereitos lingüísticos plenos para desenvolver a nosa vida diaria con normalidade na nosa lingua na nosa terra. Son os falantes do galego os que resultan discriminados. É o galego o que corre perigo como idioma e os galego falantes os que non son debidamente respectados. Vivimos unha grande inxustiza que é a negación da igualdade e da verdadeira convivencia.

Folla de ruta

Lonxe deses principios básicos para a convivencia en igualdade, Alberto Núñez Feijóo fixo todas as xenuflexións posíbeis a semana pasada en Madrid e prometeu redimir Galiza do pecado orixinal de ter lingua propia. Por certo, todas estas declaracións, dun profundísimo calado político, foron realizadas en micrófonos da ultradereita mediática, non no Parlamento galego ou ao menos ao finalizar un Consello da Xunta.

A medida máis grave que anunciou foi a derrogación de facto non do decreto 124/07, senón da protección xurídica do galego no ensino. Non é alarmismo nin catastrofismo: é o paso máis grave contra o galego en toda a etapa autonómica, que nos leva nunha viaxe no tempo a 30 anos atrás. Tan atrevidas declaracións, eufemisticamente camufladas de “liberdade lingüística”, tivo que matizalas sobre o prazo para pólas en andamento, pois os técnicos da Consellaría de Educación advertiron de que o que propuña non era posíbel materializalo nos centros de ensino sen antes mudar o decreto, o cal non se fai así como se nada. Ai, inxustizas da vida! Un gaña por maioría absoluta e pensa que a lei xa non existe, mais segue aí, para amolar ao reestreado gobernante.

Entrando de novo no xardín da demagoxia, Feijóo mantén que o profesor ou profesora poderá impartir en galego se quere facelo e tamén que a/o estudante poderá usar o galego se quere. Estrañamente, iso quere casalo con que as familias escollerán nalgún grao a lingua da escolarización, como se iso non fose tamén entrar na suposta “liberdade” de profesorado e alumnado. Non aclarou se a “liberdade” tamén chegará ás faltas de ortografía.

Con esta proposta dos novos dirixentes do PP é imposíbel garantir o obxectivo básico da escolarización de que o estudantado saia das diferentes etapas educativas coas competencias comunicativas correspondentes en castelán e en galego. É máis: o galego será menos que unha lingua estranxeira no propio país, xa que o inglés ou o francés están beneficiados pola opción dunhas chamadas “seccións bilingües” a través das cales hai materias non lingüísticas que se ministran neses idiomas. Nesas seccións, non só o profesorado, senón sobre todo o alumnado, para aprender, ten obriga de utilizar o idioma estabelecido.

Fóra da Administración

Ademais, o propio presidente da Xunta deu máis razóns para nos mobilizarmos en defensa da nosa lingua. A súa pretensión (que de momento tamén choca co muro da lei) é que para acceder a un posto de traballo na Administración nin tan sequera haxa que realizar un dos exames en galego. A nivel simbólico, significaría negar a cooficialidade real, xa que o único idioma que sería un requisito nese caso sería o castelán, reducindo aínda máis o rango do galego. No aspecto práctico, significaría que poderían ser funcionarias, mesmo na Xunta, persoas sen capacidade para se expresaren en galego e, portanto, traballadoras e traballadores da Administración que non poderían garantir o dereito legal de atenderen en galego. Curioso bilingüismo que só garante dereitos para o castelán!

A terceira fronte do ataque contra o galego serán as propias institucións autonómicas. Xa na toma de posesión, catro deputados xuraron o seu cargo en castelán: Diego Calvo, José Fervenza, Rosa Quintana e López Chaves. En 2005, só o fixera un deputado: Castelao Bragaña. Conta Anxo Lugilde que cando ese deputado, galaico-arxentino, tivo que intervir por vez primeira no Parlamento, recibiu unha chamada de Manuel Fraga para lle recomendar que intervise en galego. Dos que non quixeron xurar desta volta en galego, dous están xa na Xunta. Ademais, catro conselleiros parece que nin tan sequera saben nin queren saber falar en galego, dando unha imaxe lamentábel de desprezo pola cultura do país que gobernan.

Crispación

A maioría da xente leva pensando desde o 1 de marzo que temos goberno do PP na Xunta para ao menos 8 anos, cando non outros 16 como os ininterrompidos de Fraga. Porén, se o resto da lexislatura continúan por estes carreiros que levan á crispación ou mesmo aparecendo escándalos de tal calado como os protagonizados polo conselleiro Agustín Hernández, eu xa nin sei se chegarán aos catro.

Concordo totalmente co que hai poucos días afirmaba o xornalista Perfecto Conde na súa bitácula: “Non rematou nin sequera de nomear todos os compoñentes do seu goberno e xa parece Alberto Núñez Feijóo un presidente gravemente tocado.”