A través do referencial blog de Marcos Valcárcel, As uvas na solaina, chego a un artigo de Afonso Vázquez Monxardín no que aconsella "falar con propiedade" e non chamar "xenocidio" ao masacre do pobo palestino.
Vázquez Monxardín lembra literalmente a definición de xenocidio como a "negación do dereito de existencia a grupos humanos enteiros" e di que "non ten nada que ver coa guerra", que é onde sitúa o que está a acontecer en Palestina, con especial crueldade e miseria estes días, mais desde hai xa décadas.
Calibro, pondero, respiro fondo e afirmo que é un "xenocidio" o que está a acontecer en Palestina, partindo da mesmiña definición de Raphael Lemkin e partillando a mesma descrición, "xenocidio", utilizada por exemplo polo historiador israelí e xudeu Ilan Pappé.
A realidade está aí, dolorosa. En moi poucos días, as cifras oficiais falan de 1.033 palestinos asasinados -un terzo dos cales, 322, eran menores-, máis de 3.000 feridos e da destrución das escasas infraestruturas desa franxa convertida no maior gueto da historia. A inmensa maioría das vítimas son civís, por máis que as axencias de comunicación queiran definir como militares a funcionarios e policías, ao contrario do estabelecido polos Convenios de Xenebra.
Non, por favor. Que ninguén nos diga que non é para tanto. Que ninguén nos diga que ollemos para outro lado. Estase a cometer un xenocidio e non podemos ficar en silencio nin de brazos cruzados.
O vindeiro domingo, ás 12, desde a Alameda de Santiago, acudamos á manifestación nacional en apoio a Palestina.
Todos os días, apoiemos o boicote a Israel e exixamos accións gobernamentais para deter o masacre e a ocupación.
[A imaxe pertence a unha campaña de Jewish Voice for Peace, con datos sobre a Franxa anteriores á máis recente agresión militar israelí.]
"Negación do dereito de existencia a grupos humanos enteiros"...
ResponderExcluirIso mesmo define o que está acontecendo en Gaza.
Saúdos.
Vázquez Monxardín, que facía documentarios para o goberno Fraga ensinando aos nosos rapazolos que Lorenzo Varela marchara logo do 36 de excursión a América Latina (tiña ganas de coñecer mundo), sabe ben do uso apropiado das palabras e dos seus significados.
ResponderExcluirConcordo con Robinho. Masácranos, atemorízanos e mátanlles o futuro. É un xenocidio en toda regra.
ResponderExcluirSobre "Anónimo": Non quero xulgar outros traballos de Vázquez Monxardín nin facer unha crítica ad hominem, senón mostrar a miña total discrepancia con artigos como o sinalado, nunha liña que prolifera abondo estes días nos medios de comunicación. Estamos a asistir a un xenocidio, a unha vergoña para a cacarexada "comunidade internacional", e debemos mobilizarnos para que se deteña. Restarlle importancia ou animar a que miremos para outro lado é unha posición que non podo máis que lamentar e criticar.
Como pode você ter a falha de vergonha de dizer que o ponto de vista de Israel "prolifera abondo estes días nos medios de comunicación"?
ResponderExcluirIsso é terrorismo intelectual.
Desde o semanário da UPG, "A Nosa Terra", até "La Coz e Galicia", passando pelo "El País", "El Mundo", "Púbico", todas as televissões e a maioria das cadeias de rádio, estám a fazer propaganda pura e dura de Hamas e denigrando ao Estado democrático israeli.
Como tendes a desvergonha de mentir assim, para tratar de encobrir a vossa judeofóbia?
Dubido se se debe responder a un comentario con contidos tan profundamente sectarios, estupidizantes e falaces como o asinado polo anónimo que utiliza o alias Simon Bar Kochba.
ResponderExcluirEn calquera caso, criticar o masacre do pobo palestino non é xudeofobia. Desde cando o sionismo é o portavoz autorizado do xudaísmo? Quen o decidiu? Cando? Como? Son tamén xudeófobos e antisemitas os xudeus e/ou israelís que alzan a súa voz contra esta matanza e falan claramente do xenocidio do pobo palestino?
Mais as preguntas fundamentais son outras. Que tipo de odio permite xustificar cousas como as que puidemos ver hoxe, como o bombardeamento dun centro de refuxiados da ONU, dun hospital da Cruz Vermella, do depósito de alimentos da ONU...? Que tipo de lentes ideolóxicas viles xustifican que non se permita a entrada de axuda humanitaria? Con que vomitivos argumentos se pode amparar que se lle diga a 110 civís que se metan nun edificio para posteriormente bombardealo? Que corazón de cemento pode entendelo e defendelo?
Sei que a unha persoa así é difícil recomendarlle poesía, mais ao tal alias propóñolle así e todo a lectura deste poema de Luis Rogelio Nogueras. De verdade, ler non lle fará mal ningún: http://www.carloscallon.com/2008/02/mil-e-unha-noites-para-malicia.html
O 20 por cento da poboación de Israel é árabe.
ResponderExcluirO Estado de Israel prohibe que os partidos árabes se presenten ás eleccións.
O de "Estado democrático israeli" pono entre aspas, por favor.
Ains, tes razón, España é un foco de terroristas intelectuais e propagandistas de Hamas... A que espera Israel para bombardear as nosas escolas e hospitais?
A respecto do último comentario anónimo, a situación da poboación árabe no estado de Israel é peor que a que se sinala. Copio e pego un parágrafo ben clariño dun artigo recente de Miguel Anxo Murado (consultábel en: http://www.lavozdegalicia.es/mundo/2008/12/30/00031230624364026282281.htm):
ResponderExcluirIsrael, al definirse como «Estado judío» hace imposible la asimilación de la población mayoritaria del país: once millones de «árabes» frente a cinco millones y medio de «judíos» (quien crea en las razas, que quite las comillas). Esta clase de Estado solo puede sostenerse sobre una constante y enorme cantidad de violencia. Por eso, para que salgan las cuentas y la minoría sea mayoría, Israel impide el regreso de en torno a seis millones de deportados palestinos (los llamados refugiados), mantiene bajo un estado de terror y violencia a otros cuatro millones (los territorios ocupados) y a otro millón con un estatus de «ciudadanos sin nacionalidad» y derechos limitados (los «árabes-israelíes»).
Polo resto, non sei se o de "estado democrático" é a estas alturas máis que un fetiche propagandístico, pois Israel non reúne as garantías nin dunha democracia limitada.
Coincido com Simon Bar Kochbam: Israel é um estado democrático, sempre que consideremos também democrático a Africa do Sul durante o Apartheid.
ResponderExcluirAlégrome, Sr. Callón que visite o blog do meu amigo Marcos Valcarcel, de quen tanto temos todos que aprender, e alégrome que lese o texto meu sobre o correcto uso da palabra “xenocidio”. Mesmo me alegro que grazas a iso respirase fondo, cousa sempre saudable, pero non podo concordar no contido do que di e insisto na importancia de non chamarlle xenocidio ao que non o é.
ResponderExcluirQue Israel e Palestina teñen un problema de territorialidade é claro. Que houbo unha decisión creadora da ONU hai 60 anos coa idea de dous estados, está aí. Que desde o principio non o aceptaban os árabes é obvio. Que como consecuencia das guerras houbo moita poboación deprazada e guetificada innegable. Que Israel se leva equivocado moito nas súas políticas de dureza, creo que tamén. Pero estes días din os medios que o 50 por cento da poboación de Gaza ten menos de 16 anos. Ou sexa, se en 1992 había a metade de xente en Gaza que hoxe, daquela máis que xenocidio continuado, pódese falar de explosión demográfica. Tamén se falou de “xenocidio galego” e se fixo unha homenaxe no Furriolo aos asasinados polos falanxistas preto de Celanova o verán pasado. O crime non ten que ver coa palabra.
Neste caso, vexo significativo que os palestinos de Cisxordania sufran cos seus irmáns de Gaza pero non se involucren en exceso con eles, porque escolleron o camiño da paz. Vexo significativo que Exipto –con Sadat asasinado polos “Irmáns musulmáns”, fundadores de Hamás- teña bloqueados aos palestinos (lembren que son eles os que controlan o paso de Rafah, no sur). ¿Por que a liga árabe non di nada? O problema en vez de solucionarse, polo camiño emprendido pola OLP, Arafat e a Autoridade Nacional Palestina, está radicalizándose coa pura islamización do conflito. O mundo suní teme perder peso ante o avance das organizacións Hizbulá e Hamás, satélites de Irán.
Israel ten defectos. Seguro. Un deles unha constitución non laica con diferentes dereitos para xudeus e non xudeus. Por suposto. Pero se vostedes len a carta fundacional de Israel e a de Hamás observarán as diferenzas. Unha delas predica o exterminio. Ese devezo de xenocidio que Mahmud Ahmadineyad insinúa desde Irán co de “varrer Israel do mapa”.
A defensa simple e ácrítica dos palestinos de Gaza a través do só ataque a Israel non é suficiente. Hai que ponderar. Algo de responsabilidade no tema terá Hamás... cando o di o presidente da Autoridade Nacional Palestina. E non me veñan co conto de que é un vendido aos israelís ou norteamericanos ou de que Hamás gañou as eleccións democraticamente, etc. Iso, ademais, é xa posicionarse no conflito interno palestino a favor de Hamás (organización que segundo as leis europeas, -Official Journal of the European Union 23/XII/2005- é terrorista). Posicionarse a favor dos que non só non recoñecen o dereito a existir de Israel, pero tampouco o dereito á vida dos homosexuais, mulleres adúlteras, a favor dos que utilizan homes e mulleres-bomba. Hoxe é claro que o problema de Israel non son os palestinos nin os árabes (Retirouse do Sinaí, de Gaza, de boa parte da Cisxordania, do Líbano, de parte dos Altos do Golán, asinou paz con Exipto, Xordania, Líbano...) O problema común de Israel e Palestina e o radicalismo islamista. (Por certo ridícula e disparatada esa reunión de “Mulleres artistas de España” co lider de Hamás, Khaled Meshal, en Siria, onte).
Entendo, obviamente, a desesperación do pobo palestino pechado en Gaza. Por suposto. Creo unha barbaridade e un erro a acción de Israel en Gaza nos últimos vinte días. Creo que ante escudos humanos, aínda voluntarios, non se pode disparar. É un asasinato indigno da nación xudía. Que teñen que ver coas eleccións, claro. Pero tamén creo que cando hai unha pelexa, cada un ten que termar dos seus amigos en vez de axudalos a zoscarlle ao outro. Se non non acaba a pelexa. Déixenme admirar criticamente Israel.
Obviamente, contéstolle, para que vexa que estimo o seu comentario, pero non retrucarei. Graciñas.
Moitas grazas, Fer e Afonso, por pasardes por aquí e por deixardes os vosos comentarios. Desculpádeme a demora na resposta, mais este fin de semana tiven que deixar o blog un pouco de lado.
ResponderExcluirA respecto do Fer, considero que a comparación co apartheid de África do Sur é totalmente oportuna e que debemos tamén aprender da loita internacional levada a cabo contra esa política racista para axudarmos ao pobo palestino.
Sobre o teu comentario, Afonso, teño que determe con algo máis de vagar.
En primeiro lugar, quero recoñecer os puntos de encontro en aspectos básicos, como a condena do masacre, dos bombardeamentos e da existencia de cidadáns sen dereitos, de segunda ou terceira, no estado de Israel. Son coincidencias en cuestións fundamentais e parece mentira que teñamos que salientalas.
Continúo, porén, sen comprender desde un punto de vista racional a negativa a cualificar de xenocidio este xenocidio. As túas simpatías confesas polo bando israelí non acho que sexan razón intelectual para facelo. De feito, vese que son necesarias moitas piruetas argumentais, bastante forzadas, para nos tentares convencer de que o que está a padecer o pobo palestino non corresponde á “negación do dereito de existencia a grupos humanos enteiros”, citando o teu artigo.
Claro que hai moitos xenocidios na historia da humanidade e o dos xudeus está considerado máis vergoñento porque se produce con toda a frialdade no corazón de Europa con cidadáns considerados previamente como tales cidadáns, antes de que se comezase o seu vil proceso de deshumanización. Mais hai moitos outros xenocidios na historia contemporánea, como ti expós. Un dos que citas, o dos armenios, foi xustamente co que comezou a deseñar o concepto de ‘xenocidio’ Raphael Lemkin. Por certo, o Estado de Israel é negacionista (tamén) do xenocidio armenio. Non é xa de seu curioso que non recoñezan o xenocidio dun pobo cuxo padecemento fai que se cree esa palabra? (Hai sobre o tema de se é posíbel narrar esa historia negada un filme apaixonante: Ararat, de Atom Egoyan, que probabelmente xa vises, mais que me atrevo igualmente a recomendar.)
A respecto dos dereitos civís, debo recoñecer que non quero escoller nin entre a proposta de Hamas nin a lexislación rabínica do Estado de Israel. Seguro que coincidimos en que é misóxino permitir por lei o repudio da muller polo marido e que non haxa “divorcio” se non quere a parte masculina, como se estabelece en Israel; así e todo, nin ti nin eu apoiariamos que se impida a entrada de alimentos e menciñas a Israel (tampouco) por ese motivo.
Os promotores dun recente manifesto de mobilización de apoio ao pobo palestino e contra o xenocidio consideran “indecente a pretendida equidistancia que equipara o oprimido co seu opresor” e conclúen: “A linguaxe non é inocente. As palabras non matan porén axudan a xustificar o crime. E a perpetuáreno.” (“Gaza. Crimen y vergüenza”: http://www.escolar.net/MT/archives/2009/01/gaza-crimen-y-verguenza.html) Concordo ao cento por cento.
Un estado construído a base de expropiar terras, deportar os seus habitantes lexítimos, negarlles dereitos, deshumanizalos, atemorizalos e masacralos non pode contar máis que co meu rexeitamento racional e emocional máis absoluto.
Como a esencia da liberdade humana é a capacidade de contración, retruco.
ResponderExcluirA escolla, Carlos, non é entre a proposta de Hamás e a lexislación rabínica de Israel.
A escolla é entre o totalitarismo teocrático islamista que domina unha serie de sociedades e que vai camiño de converterse maioritario en Palestina pola desesperación, e un modelo occidental como Israel, con liberdades civís para todos. Tamén para os dez deputados árabes do seu parlamento. Prefectible, por suposto, pero que está aí.
¿Non resulta curioso que houbese máis manifestantes en Santiago que na Cisxordia baixo a autoridade da ANP? ¿Máis alporizamento aquí que entre as sociedades islámicas menos suxeitas ao radicalismo? ¿Onde están as reunións da Liga árabe? Despois dos atentatdos do 11-M e do de Casablanca e das declaracións de Hamas sobre a recuparción de Al Andalus -toda España- para o islam, ¿estamos ameazados por seis millóns de xudeus puramente occidentais -agás catro ortodoxos- e que viven pechados nun territorio máis pequeno que Galicia? Non. O camiño da paz desde logo non é ese. Por iso en Ramala, Nablús e Belén, non se alporizan. Creo que Hamás gañou a guerra informativa. A manipulación mediática.
Bo día. Con certeza, podes pasar por este blog sempre que quixeres. As portas están abertas.
ResponderExcluirHai moitas cousas do teu discurso coas que non concordo porque penso que non se sustentan. Por exemplo, dicir que Hamás gañou a guerra da manipulación mediática, como se tivesen capacidade de incidencia nas axencias de comunicación ou (o que sería peor e mesmo obsceno, polo que non quero entender por aí as túas palabras) como se eles escollesen o masacre. Ao respecto da censura e da propaganda de Israel hai moitísima información que se pode consultar na rede. Por proximidade, indico só un moi bo artigo de Miguel Anxo Murado: http://www.lavozdegalicia.es/mundo/2009/01/08/0003_7446573.htm
Por onde está a chegar o fundamentalismo islámico e quen o fomenta? Non era Iraq unha sociedade moito máis laica e con máis dereitos civís en diferentes aspectos, por exemplo para as mulleres, antes da invasión que hoxe? Cal foi o principal sustento dos talibáns durante lustros? Quen apoiou inicialmente a Hamás para tentar debilitar o movemento laico de Al Fatah? As respostas a estas e outras preguntas son básicas para entendermos que non todo é como nolo pintan.
A respecto das mobilizacións, tampouco todo parece ser como ti o contas. Mais imaxinemos que for así. Semella o argumento de "se non se moven tanto por eles, é que de algún xeito o merecen". Podería estabelecerse un sofisma análogo do tipo “se ninguén se mobilizou contra o holocausto dos xudeus por parte do nazismo, é que de algún xeito está probado que as acusacións que propagaban contra eles eran certas e merecían iso”. Estou certo de que tanto ti coma min rexeitamos tal idea. Por tanto, non é válida como argumento.
Comentas que en Israel se goza de "liberdades civís" e penso que é moito dicir nun estado que diferencia persoas con dereitos doutras que non os teñen; onde se pretende negar a posibilidade de elixiren representante ao 20% dos "cidadáns"; o único do mundo que ampara no seu corpo lexislativo os métodos de tortura (pódeselle recoñecer a honestidade de facelo, iso si); que mantén un "código civil" (por dicilo dalgún xeito) retrógrado por misóxino e por crear unha especie de casta de "bastardos" que só poden casar entre eles e que transmiten á súa descendencia tal consideración; que practica con luz e taquígrafos o terrorismo de estado etc.
Hai que masacrar o pobo palestino porque escolle democraticamente un goberno que "non gusta" e que ademais gaña limpamente, segundos os observadores internacionais? Cal é o concepto de "democracia" que se defende?
Voltándomos ao centro do razoamento: Débense lanzar bombas contra casas, escolas, maternidades e hospitais porque o código moral dos que nelas habitan, se forman ou se sandan non é xudeu-cristián, pretendidamente superior? Tanto medo temos á diferenza como para aniquilala?
De pequeno, a un dos meus irmáns e a min déusenos por ler a Biblia. Completiña. Desde que se creou a Terra en sete días até o poético Xuízo Final. Aínda que eu de cativo era bastante máis relixioso ca el, os dous nos abraiábamos tanto coas historias como cos códigos legais da Torah ou Pentateuco. Se compararmos a literalidade deses textos coa literalidade do Corán decatarémonos de que este último libro é moito máis "progresista" e "avanzado", tamén para os dereitos das mulleres. Despois, prácticas e interpretacións pódense facer as que se quixeren e xa se sabe que nin da Torah, do Novo Testamento ou do Corán se realizaron sempre lecturas iguais, nin no espazo nin no tempo. O mesmiño catolicismo hoxe maioritario no noso país tanto deu un Ratzinger como un Monseñor Romero, un Rouco Varela como un Xosé Chao Rego, non podendo reducirse a un clixé monocromo.
Os prexuízos antiárabes e a islamobofobia que, con toda a honestidade, teño que dicir que vexo nas túas palabras, non creo que sexan bos guías. Non concordo coa visión eurocéntrica, xustificadora do imperialismo, de que vivamos nun Occidente que é o punto álxido da evolución humana fronte a un Maligno que nos axexa con vontade de nos destruír e contra o que temos que reaccionar con prevención. É o Outro que temos que eliminar, que nos incomoda pola súa existencia.
Que ben estamos en Matrix!
PS: Por certo, non entendo moi ben cal é a diferenza entre a restauración de Al Ándalus (que non defendo!) e do estado de Israel. Non se basea Israel en que é válido e lexítimo expulsar na actualidade os habitantes seculares dun territorio polos supostos herdeiros doutros que foron expulsados séculos atrás? Non é certo que ambos os razoamentos seguen a mesma lóxica, só que con maior proximidade no tempo no caso de Al Ándalus?
Xenocidio? Acaso Israel ataca a Exipto? Nom, porque está en paz con Israel. Demde Gaza, Hamas adíca-se a lanzar cohetes contra de a poboazóm CIVIL israelita, umha e outra vez, e cando Israel defende-se, som os malos...
ResponderExcluirNom defendestedes a Serbia, camdo foi atacada por a OTAN...por certo, esquecedes que esta sociedade palestina que tamto defendes, mata aos homo-sexuais...¿como se pode defender a esta xente? Nom se pode crer todo o que sae na tele....
Viva Galiza Ceibe! Ceibe de inorancia!