Pois obviamente só me recoñezo no vicio

Non quixemos entrar

preferimos no entanto meternos os dedos na boca

até dar coa ferida.

E ficamos alí

avergoñados

cos ollos tristóns

e un rego de cuspe a esvarar pola pel do pescozo

na palabra aborixe

no desexo de nacer

(pois obviamente só me recoñezo no vicio:

desde Tádzio a Hefestión)

na liñaxe do servo

(Gonzalo Hermo, Crac, 2011)