30 de mai. de 2008

Na procura da dobraxe prohibida

Non conseguimos que a Presidencia da Xunta (de quen depende o tema) a dobrase, a pesar de que a distribuidora estaba disposta se mantiña un acordo co Goberno galego igual que o que tivo coa Generalitat catalá.

As Mocidades da Mesa e APRADOGA fixeron unha campañiña, denunciando esta situación.

Quen podería protestar porque se dobrase e se exhibise tamén en galego? A quen prexudicaría? Por que non se fixo a pesar da solicitude e da predisposición da distribuidora?

28 de mai. de 2008

O malabarista dunha xeración

Cando ía camiño do traballo, o mp3 susurroume: "A los veintisiete días de mayo..." Era "Oda a mi generación", recollida no último disco do Silvio Rodríguez. "Carafio, onte foi vinte e sete de maio!", pensei.

Cun día de atraso, cito a letra da canción. Non achei en youtube ningunha versión cantada polo propio Silvio e a páxina en que eu antes hospedaba as cancións que puña no blog decidiu cambiar de nome e fechar as contas gratuítas, polo que de momento me teño que conformar con pór só o texto do poema, francamente precioso:

Oda a mi generación

A los veintisiete días de mayo del año setenta
un hombre se sube sobre sus derrotas,
pide la palabra momentos antes de volverse loco.
No es un hombre, es un malabarista de una generación.
No es un hombre, es quizás un objeto de la diversión,
un juguete común de la historia
con un monograma que dice bufón.
Ese hombre soy yo.

Pero debo decir que me tocó nacer en el pasado
y que no volveré.
Es por eso que un día me vi en le presente,
con un pie allá, donde vive la muerte,
y otro pie suspendido en el aire, buscando un lugar,
reclamando tierra de futuro para descansar.
Así estamos yo y mis hermanos,
con un precipicio en el equilibrio
y con ojos de vidrio.

Ahora quiero hablar de poetas,
de poetas muertos y poetas vivos,
de tantos muchachos hijos de esta fiesta
y de la tortura de ser ellos mismos,
porque hay que decir que hay quien muere
sobre su papel,
que vivirle a la vida su talla tiene que doler.
Nuestra vida es tan alta, tan alta
que para tocarla casi hay que morir,
para luego vivir.

Yo no reniego de lo que me toca,
yo no me arrepiento pues no tengo culpa,
pero hubiera querido poderme jugar
toda la muerte allá, en el pasado,
o toda la vida en el porvenir
que no puedo alcanzar.
Y con esto no quiero decir que me pongo a llorar.
Sé que hay que seguir navegando,
sigan exigiéndome cada vez más
hasta poder seguir o reventar.

E xa que falamos de Cuba, aproveito para recomendarvos o artigo de Fidel Castro en Gramma esta semana, sobre o discurso de Obama na Fundación Cubano-Americana. Di moitas cousas de grande interese e que convidan á reflexión, mais deixádeme que só extraia agora a fonda ironía desta sentenza: "Non é doado producir carne a partir do gas e o petróleo".

27 de mai. de 2008

Festa paranoica

Noutro contexto, citaba neste blog a sentenza de que "ás veces, os inimigos son os amigos". Por aí vai esta canción do Projecto Mourente, cuxo vídeo non vos podedes perder.



E velaí a letriña:

Os piores inimigos

Nunca som desconhecidos,
sempre sabem onde estás.
Os piores inimigos
andam perto afiando os seus punhais.

Camuflados de amigos,
desses que che dam a mão,
os piores inimigos
sempre sorrirám.

Pode ser esse vizinho
que saúdas no portal
ou quiçá será esse primo
que te chama quando te sentes mal.

Camuflados de amigos,
desses que che dam a mão,
os piores inimigos
sempre sorrirám.

Tem cuidado cos que fam
perguntas de aspeito inocente,
nom contestes sem pensar.
Entre esses que se oferecem
para serem confidentes,
tés o teu verdugo a te aguardar.

Ademais desta canción de festa paranoica, un dos ghits do verán será a bo seguro Chuliboy. Vaiámola pedindo con insistencia nas noites santiaguesas.

25 de mai. de 2008

Imposicións e bilingüismos

Antes da manifestación, publiquei estes dous artigos, dos que vos deixo aquí as ligazóns, por se foren do voso interese.

As versións en papel en La Voz de Galicia e De Luns a Venres están un bocadiño modificadas a respeito do que eu escribín, especialmente no primeiro texto.

  • "Onde está a imposición?" (12 de maio de 2008)

  • "As cifras do bilingüismo" (16 de maio de 2008)
  • 22 de mai. de 2008

    Non estou no concerto

    Debería ter actualizado xa hai un par de días agradecendo a presenza na manifestación e dándonos os parabéns a todas e todos os que alí estivemos, así como a toda a xente que traballou arduamente horas, horas e horas para que todo correse ben. As pillas están cargadas para continuar na loita en defensa do noso idioma, que como ben se viu nas rúas de Compostela este domingo é un problema que lle importa a un sector relevante da sociedade, tamén cuantitativamente.

    Mais aínda estou no proceso de "descomprensión pos manifestación", así que actualizo con algo trivial e de paso envíolle un biquiño ao Paulo, pois hoxe eu debería estar en Barcelona con el no concerto no que Ellos presentan o novo disco, mais ao final non imos nin el nin eu, a pesar de que é un grupo que nos presta moito.

    Embora o novo disco aínda non me acabe de convencer, póñovos a canción máis comercial a ver que vos parece. Dos seus grandes sucesos ("Campeón", "Diferentes", "Zona Vip", "Cuélgalo" etc) falarei en futuras postaxes.



    Aquí vai tamén a letra, por se a alguén lle interesar e non a dese encontrado en google, que é tan complicado (é ironía, aínda que a verdade é que lle corrixín algún pequeno erro que teñen no myspace):

    O soy educado cortés y simpático,
    amable, chisposo, atento y fantástico,
    le tiendo la mano a cualquiera que pasa,
    me invita tu madre a cordero a la brasa.

    O soy arrogante, grosero y mal visto,
    amante de todo lo que llaman vicio,
    imbécil que siempre se pasa de listo,
    persona irritante que saca de quicio.

    Y es que así no encuentro la manera
    de hacer que alguien como tú me quiera.
    Qué le vamos a hacer, no sé.

    Siempre me han perdido las formas,
    nunca atiendo a las normas, lo dejas o lo tomas.
    Dices que no sé lo digo, piensas que estoy de broma,
    lo dejas o lo tomas, lo dejas o lo tomas, lo dejas o lo tomas...

    No puedo cambiar de repente,
    ni lo voy a hacer automáticamente.

    Puedo escribirte un poema precioso
    para demostrarte que te sigo el rollo,
    que sirva de algo y que sea mi coartada,
    que suene bonito y que no diga nada.

    Puedo decirte que por ti me muero,
    que tengo una empresa y me sobra el dinero,
    te puedes creer cualquier cosa que digo,
    que puedo pagarte la entrada de un piso.

    Y aún así no encuentro la manera
    de hacer que alguien como tú me quiera.
    Qué le vamos a hacer, no sé.

    Siempre me han perdido las formas,
    nunca atiendo a las normas, lo dejas o lo tomas.
    Dices que no sé lo digo, piensas que estoy de broma,
    lo dejas o lo tomas, lo dejas o lo tomas, lo dejas o lo tomas...

    No puedo cambiar de repente,
    ni lo voy a hacer automáticamente.
    Hay mil cosas que aún no has visto
    y no las vas a ver, a mí me da lo mismo.

    (Siempre he deseado tenerte a mi lado.)

    Siempre te han podido las formas,
    todo con punto y coma.
    Lo dejas o lo tomas, lo dejas o lo tomas, lo dejas o lo tomas...

    No puedo cambiar de repente,
    déjate querer frenéticamente.

    8 de mai. de 2008

    18 de maio: xa falta menos

    Falta menos para a grande manifestación do 18 de maio.

    Hoxe chegaron moitísimos novos apoios á convocatoria. Son xa máis de 200 as entidades e colectivos de diferente tipo que secundan a mobilización.

    Para apoiares o manifesto, ti ou a asociación coa que colabores ou á que pertenzas, clica aquí.

    O 18 de maio non faltes!

    2 de mai. de 2008

    "Mais heteros (que os heterossexuais)"

    Hai un par de meses, no diario De luns a venres facíanme unha destas breves entrevistas-test que publican cada día na súa páxina dúas. Unha das preguntas era para escoller unha canción favorita, algo ben difícil de decidir. Eu optei pola divertida e reivindicativa "Mais heteros (que os heterossexuais)", do disco "Baixo os eucaliptos", de Projecto Mourente.

    Agora que falta xa cada vez menos para o novo disco do Projecto Mourente, resgatemos esta que é unha das xoias do anterior:










    Aínda que merece un vídeo específico, de momento isto é o que temos en youtube (Paulo e eu estábamos nesa presentación mundial na Sala Nasa e saltando todo o posíbel nesta canción!):



    A letra é esta:

    "Mais heteros (que os heterossexuais)"

    Quero que construamos
    a casa de Pin e Pon.

    Nom repares nos gastos

    dessa decoraçom.

    Fim de ano no Rio,
    páscoa fina em Paris,

    férias em Santorino,

    escapada a Berlim.


    Joguemos aos papás

    co nosso cão.

    Traiamos para limpar

    uma equatoriana ilegal.


    E que horror
    essas marginais!
    Que horror,
    sempre a protestar!
    Meu amor,
    nom somos iguais.
    Nós somos mais heteros que os heterossexuais.


    Pluma só para assinarmos

    cheques no fim do mês.

    Entendamos só isto:

    que um só é o que tem.


    Deixemos o ambiente

    polos hotéis.

    Tornemo-nos decentes:

    somos homes, tenhem-no que ver!


    E que horror essas marginais!

    Que horror, sempre a protestar!

    Meu amor, nom somos iguais.

    Nós somos mais heteros que os heterossexuais.


    Sejamos respeitáveis.

    Para que luitar,
    se estamos confortáveis?
    Somos homes, vam-nos aceitar.


    E que horror essas marginais!

    Que horror, sempre a protestar!
    Meu amor, nom somos iguais.
    Nós somos mais heteros que os heterossexuais.


    Vexamos por último esta foto que encontrei navegando por internet, onde se ve o creador de Projecto Mourente xunto con Jano na concentración do Orgullo de 1999. Ai que horror, estas marxinais...!