Estranxeira na súa patria

Dentro de pouco, chegará ás librarías o novo traballo de Francisco Rodríguez sobre Rosalía de Castro, seguindo a estela daquel volume que marcou un punto de inflexión nos estudos sobre a autora: A análise sociolóxica da obra de Rosalía de Castro.

Mentres devecemos pola chegada do novo libro, leamos algúns dos incríbeis versos da escritora inaugural da literatura galega contemporánea, pertencentes a Follas novas:

Estranxeira na súa patria

Na xa vella varanda
entapizada de hedras e de lirios
foise a sentar calada e tristemente
frente do tempro antigo.

Interminable precesión de mortos,
uns en corpo nomais, outros no esprito,
veu pouco a pouco aparecer na altura
do direito camiño
que monótono e branco relumbraba,
tal como un lenzo nun herbal tendido.

Contemprou cal pasaban e pasaban
collendo hacia o infinito,
sin que ó fixarse nela
os ollos apagados e afundidos
deran siñal nin moestra
de habela nalgún tempo conocido.

I uns eran seus amantes noutros días,
deudos eran os máis, i outros amigos,
compañeiros da infancia,
sirventes e veciños;
mais pasando e pasando diante dela,
fono os mortos aqueles prosiguindo
a indiferente marcha
camiño do infinito,
mentras cerraba a noite silenciosa
os seus loitos tristísimos
en torno da estranxeira na súa patria,
que, sin lar nin arrimo,
sentada na varanda contempraba
cal brilaban os lumes fuxitivos.